Sumatra
Blijf op de hoogte en volg Marieke & Aimée
28 April 2015 | Indonesië, Sumatra
Sumatra
Medan
Na de avontuurlijke reis die we beschreven in het vorige verslag hebben we na een nacht flink doorslapen de stad Medan bezocht. We hebben ons direct aangepast aan de cultuur en de kledingvoorschriften daar. Wat voor vrouwen inhoudt: lange broek, schouders en oksels bedekt en een hoofddoek in de moskee. Jeetje, respect voor de vrouwen. Wat is dat heet!
Het eerste wat je opvalt als je in deze stad loopt, is dat je geen enkele toerist ziet. De mensen zijn dan ook blij verrast je te zien en je wordt dan ook continu aangesproken met 'Hello mister'. 'Miss, it's miss..'. Toen we het koninklijk paleis en een moskee gingen bezoeken bevonden we ons binnen 3 seconden in een horde islamitische schoolkinderen. Ze hadden mooie schooluniformen aan met matchende hoofddoekjes en hoedjes. Ze wilden maar wat graag met ons op de foto. Ook de plaatjes uit de reisgids werden met 'oeee' en 'aaaa' aanschouwd. Als Maxima graag een dagje koningin af wil zijn, kunnen wij dit dus makkelijk van haar over nemen. We staan uiteindelijk met de volgende mensen op de foto: het complete personeel van een bakkerij, een complete basisschool, een marktvrouwtje die trots haar onderbroekenkraampje ( inclusief tijgerprint oma-onderbroeken) laat zien, een hele familie ( die de buren er even bij riepen) en op honderden andere foto's die mensen stiekem van ons maakten.
Local food
In de avond gingen we eten bij een kraampje aan de weg. Een tuk tuk driver hielt ons staande en vroeg ons binnen. Hij zou ook wel even onze bestellingen doorgeven. De buurvrouw zou wel even nasi maken want dat hadden ze niet. Zo werden onze maaltijden van verschillende tentjes vandaan gehaald. Op de aangrenzende snelweg voor het kraampje was inmiddels letterlijk een verkeersopstopping gaande. 'Zaten daar nou twee westerlingen?!'
De kinderen mochten op een krukje naast ons zitten. Maar niet te dicht bij, anders konden papa en mama de westerlingen niet zien eten. Na nog een keer een fotosessie te hebben gehouden ( Doutzen Kroes respect voor jou) namen we dan eindelijk afscheid van onze nieuwe familie. Waar we zojuist met z'n tweeën voor omgerekend 1 euro hadden gegeten. Hoezo is reizen duur?
Bukit Lawang
De volgende dag zijn we met het Duitse stel naar Bukit Lawang afgereisd om daar de jungle te gaan verkennen. Onderweg kwamen we via de palmolie en rubberplantages, die een grote inkomstenbron zijn voor het land, uiteindelijk aan in een paradijsje. Vanaf onze kamer keken we uit op een grote wild stromende rivier waar we graag een bad in namen (tussen de apen!).
Jungle trek
De volgende dag was het tijd voor de jungle trekking. Wandelschoenen: check, muggenspray: check. En letterlijk gaan met die banaan ( wortels en nootjes) voor de apen. We leerden Bandly, onze gids kennen. Toen we de jungle naderden liet Bandly ons zien hoe o.a. kaneel hier groeit. Ook hingen er halve kokosnoten onder de palmbomen die het rubber opvangen die via het boomschors uit de palmbomen naar beneden droop. We volgden het 'pad' dat ons naar een groep aapjes bracht. De hele familie aap was aanwezig inclusief opa en kleinkinderen. Al zwetend stijle stukken naar beneden glijdend, en flinke stukken naar boven klauterend en jezelf vasthoudend aan lianen kwamen we plots de 'thomasaap' tegen. Een grappig zwart met wit pienter uitziend aapje. Hij zat heel rustig en wijs op een takje te eten en te wachten tot wij hem meer voedsel zouden geven. Als je hem nootjes gaf voelde je de aanraking van zijn zachte handjes. Dat de apen ons zo dichtbij lieten komen was echt heel bijzonder. We stonden nog maar net met open mond naar de mooie beesten te kijken toen we alweer oog in oog stonden met een oerang oetan ( letterlijk!) De evolutietheorie van Darwin heeft zich die dag toch echt weer bewezen. Zulke slimme beesten met nagels en een echte menselijke gezichtsuitdrukking. Echt ongelooflijk! Na deze confrontatie met de oerang oetan zijn we er nog veel meer tegengekomen: mannetjes, vrouwtjes en zelfs babies!
Op een gegeven moment kwamen we een andere groep tegen. ' We have problems' zei Thomas die de trekkingtours organiseert. En toen we naar boven keken zagen we hoog in de boom een aap met een backpack zitten. Wat bleek, de groep was een gifgroene slapende slang aan het bekijken ( die wij ook nog hebben gespot), toen de oerang oetan zichzelf trakteerde op een backpack die daar lag. Nu zat hij bovenin de boom de spullen uit de backpack een voor een te inspecteren. Alles wat hij niet nodig had werd naar beneden gegooid ( lees: astmapompje, hotelsleutel, onderbroek etc.). Ook vond hij een waterfles ( wat ongeveer het belangrijkste is wat je meeneemt op een jungle trekking). Iedereen hielt zijn adem in.... Maar blijkbaar wist hij precies hoe het werkte want hij draaide de dop eraf en kiepte het water leeg. Vervolgens viel de fles met een plof op de grond. In de tussentijd waren de gidsen druk alle spullen bij elkaar aan het verzamelen. Een gids klom de boom in om die vervolgens heen en weer te schudden in een poging de onderbroek uit de boom te krijgen. De aap zat met zijn rug naar ons toe en keek eventjes over zijn schouder wat voor achterlijk tafereel er nu weer gaande was. Blijkbaar voelde hij zich toch wat schuldig over het water want hij klom een paar takken naar beneden en gooide de onderbroek naar de gids. De jongen heeft op z'n backpack na, die nog steeds hoog in een boom in Bukit lawang hangt, alles teruggekregen.
In de middag hebben we in de jungle gegeten. Er kwamen complete nasi gerechten, meloenen, ananassen, bananen en passievruchten tevoorschijn uit de rugzakken van de gidsen. Ongelooflijk! Dat hebben ze dus die hele trip meegesleept. Na de lunch kwamen we Jacky tegen. Jacky was een van de slimste oerang oetans. Op het moment dat de groep verder wilde gaan, koos zij een slachtoffer uit die een hand kreeg en van wie ze de hand vervolgens niet meer losliet tot ze eten kreeg. Haha!
Na de heftigste allerlaatste afdaling kwamen we dan eindelijk net voor de stortregen aan bij het kamp. Hier zouden we overnachten op matjes van nog geen halve cm dik onder een plastic afdak. Gezellie met z'n tienen naast elkaar. Na een verfrissende duik in de rivier, waarbij je jezelf aan de rotsen vast moest houden om niet meegesleept te worden, was het tijd voor het avondeten. Het eten werd ouderwets klaargemaakt in ketels boven een vuurtje. Na het eten begon Thomas verhalen te vertellen. Zo vertelde hij dat zijn broer in Denemarken woont en hij hem op een dag ging opzoeken. Hij was nog nooit eerder in een vliegtuig geweest dus toen hij zag hoeveel mensen er in de wachtruimte zaten, en het tijd was het vliegtuig in te gaan, begon hij te rennen. Want hij dacht dat hij anders de hele vlucht moest staan. Net zoals je hier wel eens 3 uur ( of langer) in een bus moet staan. Toen hij vervolgens naar de wc ging en die vanzelf doortrok dacht hij dat er iemand meekeek. Maar hij kon geen camera vinden. Tja, zo'n reis in de moderne wereld is wel even wennen voor een man uit de jungle!
Die avond hebben we nog leuke spelletjes gedaan en liedjes gezongen. Hierna gingen we slapen in de stortregen. Achja, voelde het toch nog een beetje zoals thuis.
De volgende dag gingen we na een bezoek aan de waterval met de tubes terug over de wilde rivier. Dit zijn zwarte ronde banden aan elkaar geknoopt met een stuurman voor en achter. Zowel de bagage als wij werden vastgebonden op de tubes. Voordat we de tubes ingingen kwam er nog een grote veraan ( lees: 1,5 m OMG) onze kant op. Gelukkig was hij alleen uit op kippenbotjes die Bandly in de rivier had verstopt.
Lake Toba
Na de jungletrek was het tijd voor Lake Toba. Het diepste vulkanische kratermeer dat op 900m boven zeeniveau ligt. Via de lokale bus en de veerpont kwamen we na een hele dag aan op het eiland Samosir in het dorpje Tuk Tuk.
Zo'n lokale bus is trouwens ook wel een avontuur. In de bus kan hier werkelijk alles: roken, je kind verschonen, je etensresten op de grond gooien en je snotrochel uittuffen op de grond. Ieuw ja! Baby's staan gewoon in het gangpad terwijl hun broertjes en zusjes door de bus rennen, op de stoelen staan en over de stoelen klimmen. En dit alles terwijl de afgeladen bus met 100 km door de bochten en hobbelige paden scheurt.
In tuk tuk vonden we een fijn hostel 'Bagus Bay' waar we samen 2 euro! per nacht betaalden voor onze eigen tweepersoonskamer! Toppie!
Na de volgende dag een rustdag te hebben gehouden zijn we in de avond bij een lokaal tentje kreeft en vis uit het tobameer gaan eten. Ook dit keer werd de hele familie aan het werk gezet. De vrouwen maakten de salade klaar, de mannen maakten de BBQ aan, een zoon dekte de tafel, een zoon stond met een waaier op het vuur gericht zodat het sneller ging en de andere zoon ging met de scooter op pad om cola te regelen. Ondertussen werden de levende kreeften met een netje uit een bak gevist en op een weegschaal neergeploft zodat we konden zien dat het wel echt 1 kilo vis was. 'Slowly die' zei de man grinnikend, toen de kreeften levend op het vuur werden gelegd. We vonden het maar zielig. Maar ja, zo werken die dingen hier nu eenmaal.
Op een gegeven moment ontstond er een bandje van jongens uit de buurt die uit volle borst driestemmig traditionele liedjes begonnen te zingen. Dit maakte de avond helemaal compleet.
De volgende dag was het scooterdag! Op de scooter zijn we het eiland met de batakhuizen en oude graftombes gaan verkennen. We hebben ook de hotsprings bezocht. Maar die zagen er meer uit als vieze zwembaden en door de zwavel stonk het enorm naar rotte eieren. Wel erg leuk om op deze manier het eiland te verkennen. Het ultieme gevoel van vrijheid. Zo ook voor Marieke die op een rijstkorrel na in de rijstvelden belandde. Oepsie!
In de avond viel de stroom uit. Maar dat zijn we inmiddels wel gewend dus toen konden we helaas niks anders doen dan onszelf trakteren op een traditionele massage van een uur.
Lokaal vervoer
De volgende dagen zijn we met lokaal vervoer afgereisd naar pedang om vanaf daar naar Jakarta ( Java) te vliegen. Ongelooflijk wat er allemaal meegaat in zo'n mini busje. Ten eerste vol is hier niet vol. Dan kunnen er nog makkelijk een paar mensen, 7 dozen kuikens, manden tomaten, zakken rijst en verpakte dozen mee. Na een tijdje ging het ook nog regenen in de bus. Ja, echt waar!!! Dat kan hier. Dus toen hebben we voor het eerst onze regenponcho's uitgeprobeerd. In de bus! Verder zijn de locals wel erg vriendelijk en vinden ze het maar wat leuk en dapper van deze twee belanda gorengs dat ze voor deze manier van reizen kiezen.
Onderweg kijk je je ogen uit. Op de weg rijden vervoersmiddelen die bij ons al lang en breed afgeschreven zouden zijn. Er rijdt een tuk tuk volgepropt met kleuters naar de kleuterschool en de schoolbus zit volgepropt met schoolkinderen. En als deze vol zit, dan is er nog altijd genoeg ruimte op het dak!
Het lijkt wel alsof je een reis door de tijd maakt als je de dorpjes in de jungle ziet. Families die zich wassen met regenwater dat wordt opgevangen via de bergen. Vrouwen die hun kleding wassen in de rivier en kinderen die met stenen en fietsbanden spelen. Voor ons is dit net een goedkope hop off bus tour!
Nou lieve mensen, dit was het weer. We gaan over naar de reclame. Over reclames gesproken.. Dat is nog zo iets aparts. Overal waar je kijkt zie je namelijk westerse mensen op reclameborden en posters, in alle cosmetica zit whitening zelfs in vaseline en nivea. Dit zet ons aan het denken over hoe de kinderen hier opgroeien met dit westerse ideaalbeeld waar ze ondanks al de crèmes nooit op zullen lijken...
Oke nu houden we er echt mee op. Willen jullie meer weten over ons volgende verslag. Hier onder volgt een korte kliffhanger:
Hoe deal je in dit corrupte land met paspoortproblemen zonder dat je zelf weet dat je die hebt? Lees het in ons volgende verslag.. Haha
Groetjes en veel liefs Jut en Jul
Oh ja en de foto's volgen later!
Medan
Na de avontuurlijke reis die we beschreven in het vorige verslag hebben we na een nacht flink doorslapen de stad Medan bezocht. We hebben ons direct aangepast aan de cultuur en de kledingvoorschriften daar. Wat voor vrouwen inhoudt: lange broek, schouders en oksels bedekt en een hoofddoek in de moskee. Jeetje, respect voor de vrouwen. Wat is dat heet!
Het eerste wat je opvalt als je in deze stad loopt, is dat je geen enkele toerist ziet. De mensen zijn dan ook blij verrast je te zien en je wordt dan ook continu aangesproken met 'Hello mister'. 'Miss, it's miss..'. Toen we het koninklijk paleis en een moskee gingen bezoeken bevonden we ons binnen 3 seconden in een horde islamitische schoolkinderen. Ze hadden mooie schooluniformen aan met matchende hoofddoekjes en hoedjes. Ze wilden maar wat graag met ons op de foto. Ook de plaatjes uit de reisgids werden met 'oeee' en 'aaaa' aanschouwd. Als Maxima graag een dagje koningin af wil zijn, kunnen wij dit dus makkelijk van haar over nemen. We staan uiteindelijk met de volgende mensen op de foto: het complete personeel van een bakkerij, een complete basisschool, een marktvrouwtje die trots haar onderbroekenkraampje ( inclusief tijgerprint oma-onderbroeken) laat zien, een hele familie ( die de buren er even bij riepen) en op honderden andere foto's die mensen stiekem van ons maakten.
Local food
In de avond gingen we eten bij een kraampje aan de weg. Een tuk tuk driver hielt ons staande en vroeg ons binnen. Hij zou ook wel even onze bestellingen doorgeven. De buurvrouw zou wel even nasi maken want dat hadden ze niet. Zo werden onze maaltijden van verschillende tentjes vandaan gehaald. Op de aangrenzende snelweg voor het kraampje was inmiddels letterlijk een verkeersopstopping gaande. 'Zaten daar nou twee westerlingen?!'
De kinderen mochten op een krukje naast ons zitten. Maar niet te dicht bij, anders konden papa en mama de westerlingen niet zien eten. Na nog een keer een fotosessie te hebben gehouden ( Doutzen Kroes respect voor jou) namen we dan eindelijk afscheid van onze nieuwe familie. Waar we zojuist met z'n tweeën voor omgerekend 1 euro hadden gegeten. Hoezo is reizen duur?
Bukit Lawang
De volgende dag zijn we met het Duitse stel naar Bukit Lawang afgereisd om daar de jungle te gaan verkennen. Onderweg kwamen we via de palmolie en rubberplantages, die een grote inkomstenbron zijn voor het land, uiteindelijk aan in een paradijsje. Vanaf onze kamer keken we uit op een grote wild stromende rivier waar we graag een bad in namen (tussen de apen!).
Jungle trek
De volgende dag was het tijd voor de jungle trekking. Wandelschoenen: check, muggenspray: check. En letterlijk gaan met die banaan ( wortels en nootjes) voor de apen. We leerden Bandly, onze gids kennen. Toen we de jungle naderden liet Bandly ons zien hoe o.a. kaneel hier groeit. Ook hingen er halve kokosnoten onder de palmbomen die het rubber opvangen die via het boomschors uit de palmbomen naar beneden droop. We volgden het 'pad' dat ons naar een groep aapjes bracht. De hele familie aap was aanwezig inclusief opa en kleinkinderen. Al zwetend stijle stukken naar beneden glijdend, en flinke stukken naar boven klauterend en jezelf vasthoudend aan lianen kwamen we plots de 'thomasaap' tegen. Een grappig zwart met wit pienter uitziend aapje. Hij zat heel rustig en wijs op een takje te eten en te wachten tot wij hem meer voedsel zouden geven. Als je hem nootjes gaf voelde je de aanraking van zijn zachte handjes. Dat de apen ons zo dichtbij lieten komen was echt heel bijzonder. We stonden nog maar net met open mond naar de mooie beesten te kijken toen we alweer oog in oog stonden met een oerang oetan ( letterlijk!) De evolutietheorie van Darwin heeft zich die dag toch echt weer bewezen. Zulke slimme beesten met nagels en een echte menselijke gezichtsuitdrukking. Echt ongelooflijk! Na deze confrontatie met de oerang oetan zijn we er nog veel meer tegengekomen: mannetjes, vrouwtjes en zelfs babies!
Op een gegeven moment kwamen we een andere groep tegen. ' We have problems' zei Thomas die de trekkingtours organiseert. En toen we naar boven keken zagen we hoog in de boom een aap met een backpack zitten. Wat bleek, de groep was een gifgroene slapende slang aan het bekijken ( die wij ook nog hebben gespot), toen de oerang oetan zichzelf trakteerde op een backpack die daar lag. Nu zat hij bovenin de boom de spullen uit de backpack een voor een te inspecteren. Alles wat hij niet nodig had werd naar beneden gegooid ( lees: astmapompje, hotelsleutel, onderbroek etc.). Ook vond hij een waterfles ( wat ongeveer het belangrijkste is wat je meeneemt op een jungle trekking). Iedereen hielt zijn adem in.... Maar blijkbaar wist hij precies hoe het werkte want hij draaide de dop eraf en kiepte het water leeg. Vervolgens viel de fles met een plof op de grond. In de tussentijd waren de gidsen druk alle spullen bij elkaar aan het verzamelen. Een gids klom de boom in om die vervolgens heen en weer te schudden in een poging de onderbroek uit de boom te krijgen. De aap zat met zijn rug naar ons toe en keek eventjes over zijn schouder wat voor achterlijk tafereel er nu weer gaande was. Blijkbaar voelde hij zich toch wat schuldig over het water want hij klom een paar takken naar beneden en gooide de onderbroek naar de gids. De jongen heeft op z'n backpack na, die nog steeds hoog in een boom in Bukit lawang hangt, alles teruggekregen.
In de middag hebben we in de jungle gegeten. Er kwamen complete nasi gerechten, meloenen, ananassen, bananen en passievruchten tevoorschijn uit de rugzakken van de gidsen. Ongelooflijk! Dat hebben ze dus die hele trip meegesleept. Na de lunch kwamen we Jacky tegen. Jacky was een van de slimste oerang oetans. Op het moment dat de groep verder wilde gaan, koos zij een slachtoffer uit die een hand kreeg en van wie ze de hand vervolgens niet meer losliet tot ze eten kreeg. Haha!
Na de heftigste allerlaatste afdaling kwamen we dan eindelijk net voor de stortregen aan bij het kamp. Hier zouden we overnachten op matjes van nog geen halve cm dik onder een plastic afdak. Gezellie met z'n tienen naast elkaar. Na een verfrissende duik in de rivier, waarbij je jezelf aan de rotsen vast moest houden om niet meegesleept te worden, was het tijd voor het avondeten. Het eten werd ouderwets klaargemaakt in ketels boven een vuurtje. Na het eten begon Thomas verhalen te vertellen. Zo vertelde hij dat zijn broer in Denemarken woont en hij hem op een dag ging opzoeken. Hij was nog nooit eerder in een vliegtuig geweest dus toen hij zag hoeveel mensen er in de wachtruimte zaten, en het tijd was het vliegtuig in te gaan, begon hij te rennen. Want hij dacht dat hij anders de hele vlucht moest staan. Net zoals je hier wel eens 3 uur ( of langer) in een bus moet staan. Toen hij vervolgens naar de wc ging en die vanzelf doortrok dacht hij dat er iemand meekeek. Maar hij kon geen camera vinden. Tja, zo'n reis in de moderne wereld is wel even wennen voor een man uit de jungle!
Die avond hebben we nog leuke spelletjes gedaan en liedjes gezongen. Hierna gingen we slapen in de stortregen. Achja, voelde het toch nog een beetje zoals thuis.
De volgende dag gingen we na een bezoek aan de waterval met de tubes terug over de wilde rivier. Dit zijn zwarte ronde banden aan elkaar geknoopt met een stuurman voor en achter. Zowel de bagage als wij werden vastgebonden op de tubes. Voordat we de tubes ingingen kwam er nog een grote veraan ( lees: 1,5 m OMG) onze kant op. Gelukkig was hij alleen uit op kippenbotjes die Bandly in de rivier had verstopt.
Lake Toba
Na de jungletrek was het tijd voor Lake Toba. Het diepste vulkanische kratermeer dat op 900m boven zeeniveau ligt. Via de lokale bus en de veerpont kwamen we na een hele dag aan op het eiland Samosir in het dorpje Tuk Tuk.
Zo'n lokale bus is trouwens ook wel een avontuur. In de bus kan hier werkelijk alles: roken, je kind verschonen, je etensresten op de grond gooien en je snotrochel uittuffen op de grond. Ieuw ja! Baby's staan gewoon in het gangpad terwijl hun broertjes en zusjes door de bus rennen, op de stoelen staan en over de stoelen klimmen. En dit alles terwijl de afgeladen bus met 100 km door de bochten en hobbelige paden scheurt.
In tuk tuk vonden we een fijn hostel 'Bagus Bay' waar we samen 2 euro! per nacht betaalden voor onze eigen tweepersoonskamer! Toppie!
Na de volgende dag een rustdag te hebben gehouden zijn we in de avond bij een lokaal tentje kreeft en vis uit het tobameer gaan eten. Ook dit keer werd de hele familie aan het werk gezet. De vrouwen maakten de salade klaar, de mannen maakten de BBQ aan, een zoon dekte de tafel, een zoon stond met een waaier op het vuur gericht zodat het sneller ging en de andere zoon ging met de scooter op pad om cola te regelen. Ondertussen werden de levende kreeften met een netje uit een bak gevist en op een weegschaal neergeploft zodat we konden zien dat het wel echt 1 kilo vis was. 'Slowly die' zei de man grinnikend, toen de kreeften levend op het vuur werden gelegd. We vonden het maar zielig. Maar ja, zo werken die dingen hier nu eenmaal.
Op een gegeven moment ontstond er een bandje van jongens uit de buurt die uit volle borst driestemmig traditionele liedjes begonnen te zingen. Dit maakte de avond helemaal compleet.
De volgende dag was het scooterdag! Op de scooter zijn we het eiland met de batakhuizen en oude graftombes gaan verkennen. We hebben ook de hotsprings bezocht. Maar die zagen er meer uit als vieze zwembaden en door de zwavel stonk het enorm naar rotte eieren. Wel erg leuk om op deze manier het eiland te verkennen. Het ultieme gevoel van vrijheid. Zo ook voor Marieke die op een rijstkorrel na in de rijstvelden belandde. Oepsie!
In de avond viel de stroom uit. Maar dat zijn we inmiddels wel gewend dus toen konden we helaas niks anders doen dan onszelf trakteren op een traditionele massage van een uur.
Lokaal vervoer
De volgende dagen zijn we met lokaal vervoer afgereisd naar pedang om vanaf daar naar Jakarta ( Java) te vliegen. Ongelooflijk wat er allemaal meegaat in zo'n mini busje. Ten eerste vol is hier niet vol. Dan kunnen er nog makkelijk een paar mensen, 7 dozen kuikens, manden tomaten, zakken rijst en verpakte dozen mee. Na een tijdje ging het ook nog regenen in de bus. Ja, echt waar!!! Dat kan hier. Dus toen hebben we voor het eerst onze regenponcho's uitgeprobeerd. In de bus! Verder zijn de locals wel erg vriendelijk en vinden ze het maar wat leuk en dapper van deze twee belanda gorengs dat ze voor deze manier van reizen kiezen.
Onderweg kijk je je ogen uit. Op de weg rijden vervoersmiddelen die bij ons al lang en breed afgeschreven zouden zijn. Er rijdt een tuk tuk volgepropt met kleuters naar de kleuterschool en de schoolbus zit volgepropt met schoolkinderen. En als deze vol zit, dan is er nog altijd genoeg ruimte op het dak!
Het lijkt wel alsof je een reis door de tijd maakt als je de dorpjes in de jungle ziet. Families die zich wassen met regenwater dat wordt opgevangen via de bergen. Vrouwen die hun kleding wassen in de rivier en kinderen die met stenen en fietsbanden spelen. Voor ons is dit net een goedkope hop off bus tour!
Nou lieve mensen, dit was het weer. We gaan over naar de reclame. Over reclames gesproken.. Dat is nog zo iets aparts. Overal waar je kijkt zie je namelijk westerse mensen op reclameborden en posters, in alle cosmetica zit whitening zelfs in vaseline en nivea. Dit zet ons aan het denken over hoe de kinderen hier opgroeien met dit westerse ideaalbeeld waar ze ondanks al de crèmes nooit op zullen lijken...
Oke nu houden we er echt mee op. Willen jullie meer weten over ons volgende verslag. Hier onder volgt een korte kliffhanger:
Hoe deal je in dit corrupte land met paspoortproblemen zonder dat je zelf weet dat je die hebt? Lees het in ons volgende verslag.. Haha
Groetjes en veel liefs Jut en Jul
Oh ja en de foto's volgen later!
-
28 April 2015 - 17:27
Michel:
Hoi meiden,
Leuk weer om al jullie avonturen te lezen.
Wat een mooie reis en wat een geweldige ervaringen.
Dit pakken ze jullie niet meer af!
-
28 April 2015 - 17:29
Monique:
Wat een heerlijk reisverhaal weer!! Ik zie jullie al helemaal gaan. Heb je ook een foto van jullie met regen poncho in de bus? Hilarisch!
Blijf schrijven hoor, we zitten helemaal in jullie reis!
dikke kus voor beiden X -
28 April 2015 - 17:44
Truus Van Daalen:
Wat een geweldig verslag. Jullie durven ook bijna alles. Ben gewoon te vroeg geboren, om ook zulke avonturen te beleven. Goede reis en veel plezier in Indonesië.
groetjes, Oma van daalen -
28 April 2015 - 20:38
Sascha:
aah die orang verhalen klinken heeeeul vet!!'
Leuk om te horen en te herkennen inderdaad! Ik kocht zelf ooit een creme in thailand maar dat bleek bij nader inzien ook whitening te zijn! Ik werd ook overal geconplimenrteerd op mijn witte huid terwijl ik net zo m'n best had gedaan een mooi kleurtje te krijgen!
Veel plezieeeeer op jullie volgende avonturen!'
Xxxx -
28 April 2015 - 23:28
Joep:
Weer een heel mooi verslag dames! Wat een vette trekking door de jungle, zo kun je dus mooi zien dat wij van de apen afstammen. En hoe grappig lijkt het me als er een heel dorp uitloopt om je te zien eten... Ik ben echt heel benieuwd naar al jullie foto's en filmpjes :)
Heel veel plezier nog!
Xxx -
29 April 2015 - 07:54
Inge:
Wauw! Wat een ervaringen. Geweldig om te lezen.
Geniet van jullie volgende avonturen en plaats maar snel de foto's,
want ik ben erg benieuwd!
Heel veel liefs. -
29 April 2015 - 11:53
Suzanne:
Wauw, wat een mooie reis zeg en super leuk geschreven! Ik ben nu al benieuwd naar het volgende verlag;).
Geniet van jullie reis en alle ervaringen die jullie al hebben opgedaan!
Xx -
29 April 2015 - 14:30
Anneloes:
Ohh wat een gave dingen maken jullie mee!
Blijven schrijven en foto's maken ik wil niks missen;)
Geniet lekker van de rest wat komen gaat!
xxxxx Loe -
30 April 2015 - 08:00
Nicole:
Hi lieve meiden, wat heb ik gelachen om jullie verslag -
30 April 2015 - 08:07
Nicole:
Geen idee wat er gebeurt is maar, er staat maar een zin van mijn reactie -
30 April 2015 - 08:28
Nicole:
Nou, poging 3 hahahahaha
Ik zei dus, weer eens wat anders dan de apenheul! Geweldig verhaal van die aap in de boom met zijn backpack. Maxima kan gerust met vakantie gaan zodat jullie haar honneurs waar nemen. Beetje poseren, zwaaien en lachen, jullie draaien je hand er niet voor om.
Ik kijk weer uit naar jullie volgende verslag. Komt natuurlijk door die vreselijk spannende cliffhanger!
Geniet nog van jullie laatste maand in dat mooie Indonesië. Dikke kus voor jullie beide uit ons kleine kikkerlandje xxx
-
30 April 2015 - 08:29
Nicole:
Jaaaaaaaaaaaaa gelukt!!!!! -
30 April 2015 - 09:03
Vera:
Haa meiden! Wat een heerlijk verhaal weer! :D Ik geniet lekker mee via jullie verhalen! :D -
30 April 2015 - 21:23
Wim Wissink:
Wat prachtig zo'n reis te kunnen maken.Heel spannend dat alles in levende lijve te kunnen
meemaken.Wij moeten het doen met de beelden op de TV.Geniet er maar van.
Ik heb eerder geprobeerd een reactie te sturen; maar dat is me mogelijk mislukt. -
05 Mei 2015 - 20:16
Ineke Teeling:
Hallo dames,
Ik volg, als vriendin van nicole en ruud, vanaf het begin van jullie reis al jullie belevenissen.
Geweldige verhalen en ik blijf me verwonderen over al die culturen die jullie beschrijven.
Een onvergetelijke reis hoor!
Ik kijk nu al weer uit naar het volgende deel van deze serie reisprogramma's en ben benieuwd naar de ontknoping na deze kliffhanger.
Nog heel veel plezier gewenst!
-
06 Mei 2015 - 10:08
Lara:
Heey meiden,
Ik ben blij dat jullie weinig mee kunnen nemen anders had ik zo'n vermoeden dat die tijger oma onderbroek als souvenir voor mij mee terug gekomen was ;).
Mooi verhaal weer en gave gebeurtenissen! Ik mis jullie!
Liefs Lara -
07 Mei 2015 - 11:15
Ans:
Hoi, lieve meiden, samen met Ben geniet ik van jullie suoerleuke verslag! Wat een belevenissen met de lokale mensen, dat maakt de reis toch bijzonder. Ook de ontmoeting met de oerang-oetan familie van zo dichtbij, daar waren we graag bij geweest!!
Prachtig al deze ervaringen, dat blijven mooie en bijzondere herinneringen. Geniet van al wat nog komt.
Veel liefs en goede reis verder.
Ben en Ans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
