Java

Dit keer een leuke introsong voor jullie: http://youtu.be/-NVze9kOOo4

Oke mensen, prepair yourself! Ga er maar even lekker voor zitten. Neem een kopje thee en schuif het voetenbankje maar onder je benen want we realiseren ons dat dit verslag even van je tijd in gaat nemen.

Jakarta
Omdat reizen op sumatra best wel veel tijd kost besloten we het vliegtuig naar Jakarta te nemen. Jakarta is een druk bevolkte stad met een inwoneraantal van 9,5 miljoen. De bevolkingsdichtheid is hoog. Maar liefst 14440 bewoners per vierkante kilometer!! Het verschil tussen rijkdom en armoede is schrikbarend groot. Zo heb je de grote malls vol met dure merkkleding en ga je achter deze luxieuze mal een zijstraatje in, dan sta je oog in oog met de vele krottenwijken in Jakarta. Mensen leven met grote aantalen, hutje mutje op elkaar in kleine huisjes die gebouwd zijn van afvalmateriaal. De hygiene is hier ver te zoeken. Zo wonen deze mensen vaak aan een rivier waar de riolering in uitmond. Deze rioleringsrivier gebruiken zij echter ook om zichzelf en hun kleding in te wassen. Lopend langs de rivier zien we ook nog mannen vissen in deze zwarte drap. Deze vissen worden dus ook verkocht en gegeten ( voor ons geen vis hier)! Dit was wel weer even een besefmomentje. Stel je jezelf eens voor: je woont in een omgeving waar de stank bijna niet te harden is en elke ochtend struin je met je vuilniszak de stad af opzoek naar eten. Wat boffen wij dat we in Nederland geboren zijn!

Ziekenhuisbezoek
Geen vis voor ons, maar we moesten toch een bezoekje brengen aan het ziekenhuis. Niets ernstigs maar Marieke liep al een aantal weken met 'typische reizigersbuikkrampen' rond. Het hostel waar we in verbleven had voor ons 'een afspraak' gemaakt. Dit betekent dat je tussen 08:00 en 16:00 uur langs kan komen. Het ziekenhuis zag er gelukkig erg professioneel uit en iedereen sprak goed engels. Zo'n bezoekje begint met het invullen van formulieren. Waar we erg om hebben moeten lachen is de keuzeoptie: married/single. Hier bestaat er namelijk niks tussenin. Dit hadden we al eerder gemerkt als studenten met ons interviewden. Na een reeks onderzoekjes was het tijd voor de echte doktersafspraak bij dr. Ferry. We grapten nog of ze onze Engelse uitleg, dat we een dokter nodig hadden, wel hadden begrepen en dat ze niet de Ferry naar Bali hadden geboekt. Haha wat een humor hebben die Nederlanders... We kregen medicatie en een serieus doktersadvies 'Go eat at mc donalds'. Hier moesten we hard om lachen tot we uit het serieuze gezicht van de dokter begrepen dat hij het meende.
Verder viel Jakarta ons een beetje tegen. We hadden wel een fijn hostel waar we ons erg op ons gemak voelde ' the packers lodge'. Schoon, behulpzaam personeel en.... een warme douche! Wij in Nederland realiseren ons maar half hoe fijn dit is!

Pedagogische kriebels
Na het zien van al die armoede gingen onze pedagogische nekharen overeind staan. Gaan we door naar de eilanden om te relaxen met een cocktail aan het strand of blijven we even plakken en kunnen we toch nog iets betekenen hier? De mensen die ons goed kennen weten vast al wat ons antwoord hierop was. Via de eigenaar van de packers lodge kwamen we in contact met Esthi. Esthi is de eigenaar van 'Surabaya hotline' een organisatie die opkomt voor de rechten van de vrouw. Ze houden zich vooral bezig met seksuele vorming, HIV en omgangsvormen tussen man en vrouw. Dit laatste schijnt hier een groot probleem te zijn in indonesie. De afspraak vond plaats in het hostel en omdat ze vertraagd was werden we ook nog even mee uit eten genomen door de eigenaar van het hostel.
Toen we uiteindelijk om de tafel zaten met dit kleine ielige vrouwtje dat liever zittend met ons op de foto ging omdat ze anders te klein is, werd ons al snel iets duidelijk. Ze was erg geïnteresseerd in onze theorie en werkvormen. Ze vertelde ons dat er hier in Java geen opleiding bestaat tot sociaal werker. Nu vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats. Een medewerker van het hostel vroeg ons verwonderd of we speciale kennis hadden? Want iedereen kan toch hulpverlener zijn? We spraken af onze reis verder te plannen en haar in Surabaya te ontmoeten om te kijken wat we voor de organisatie konden doen.

Pangandaran
Vandaag hebben we een nieuw vervoersmiddel uitgeprobeerd: de trein. Ons werd verteld dat de rit 5 uur zou duren, maar dit werd 12 uur.
De treinen zagen er prima uit. Om de paar minuten kwam er iemand met een kussentje en eten langs. Vanuit de trein zie je vanalles. Via de krottenwijken die letterlijk 1m van het spoor afliggen reis je af door de rijstvelden en de vergezichten vanuit de bergen. Het spoor heeft hier overigens ook meerdere doeleinden: voetpad, speelplaats voor kinderen en droogrek voor de was. Vanuit de trein stapten we over op een batjak die ons naar de bus bracht. Inmiddels begon het te stortregenen. Er klapte een plastic zijl naar beneden en de gordijntjes werden dichtgedaan. Zo, wij bleven in ieder geval droog. De mannen op de fietsen fietsten gewoon door en werden kletsnat. Onderweg werd er even gestopt om een plastic zakje te halen waarin het inmiddels soppige pakketje geld uit de broekzakken in gestopt werd. Na nog een keer 2 uur in de bus en weer een batjak kwamen we aan in ons hostel.
De volgende ochtend hebben we de omgeving verkend. Vanuit het hostel liepen we zo het strand op dat vol lag met gekleurde vissersbootjes die aan weerszijden rubberen stokken hadden in het verlengde van de boot. Als je naar de zee keek werd duidelijk waarom. Jeetje wat een golven. Zeker zo'n 4m hoog.

Jungletocht in bikini
De volgende dag zijn we op tour gegaan naar de green valley en green cannion. Op de scooter door de palmvelden, bush bush en kleine primitieve dorpjes kwamen we aan op onze eerste bestemming: Een kunstenaar die Wayang speelpoppen maakte vanuit hout. Het was een echte kunstenaar die vanuit dit primitieve dorpje ook de mooiste poppen aanleverde aan Bali waar de poppen vervolgens voor het zesdubbele verkocht worden. Naast kunstenaar was deze man ook professioneel palmboomklimmer. Zo deed hij ons de truc voor en mochten wij ook een poging wagen. Hup, met de blote voeten de boom in. Dat ging best goed, die eerste twee meter. Daarna werd het een beetje te hoog. Naast het huisje stond een grote waterput. Met dit water werd er gewassen en schoongemaakt. Het drinkwater werd gekocht.
Scheurend door de dorpjes, de gaten in de weg ontwijkend en bukkend voor laaghangende slagbomen ging de tocht verder. Uiteindelijk kwamen we aan bij de green valley waar we eerst nog een stuk door de jungle moesten lopen tot we aankwamen bij een rivier/waterval tussen de rotsen met een sterke stroming. Hier gingen de kleren uit en gingen we in de bikini verder. En toen begon het: door het water zwemmend, op je kont van een rots af glijdend, van de rotsen afspringend en tegen de stroming in zwemmend gingen we verder. Net alsof we al vier seizoenen expeditie robinson hadden overwonnen. Af en toe werd onze aflevering van expeditie robinson even spannend. Zoals die keer dat we met de stroom onderwater werden meegevoerd en de gids ons al spartelend boven water trok. Hilarisch! Uiteindelijk moesten we dezelfde tocht door de jungle afleggen. Dit keer in bikini op de blote voeten. Goh wat zullen die apen gelachen hebben. We zouden er dit keer wel minder als expeditie robinson kandidaten uit hebben gezien.
Na de tocht gingen we eten en reden we verder door de rijstvelden. Opa's op fietsen met punthoedjes en mannen die met machines vanuit het jaar nul het land omploegen, we hebben alles gezien. Geweldig om onderdeel te zijn van dit prachtige schilderij. Foto's met filters zijn hier niet nodig. De kleuren zijn prachtig.
Onze volgende bestemming was de green canyon. We werden in een bootje door de vallei naar de green canyon gebracht. Zwemmend op onze rug dreven we door de droomvlucht. Inclusief de spetters water die van boven naar beneden kwamen vallen. Een sprookjesachtig effect. Tot we erachter kwamen dat er niet alleen druppels op ons vielen, maar ook honderden kleine mini krabbetjes. Vermoeid maar voldaan na onze geweldige trip kwamen we terug bij de homestay.

Jogyakarta
Tijdens de reis naar jogyakarta werden we weer behandeld als de Queens of asia. Lees: privechauffeur, een persoonlijke regelman en een eigen VIP room op het station. Als backpackers is dit niet helemaal wat je verwacht maar soms overkomt het je gewoon. In de trein hadden we wederom uitzicht op de reistvelden. Dit uitzicht verveelt ons nooit. In de middag komen we aan in jogyakarta. Een kunstzinnige stad met overal kunstwerken, leren artikelen en batik schilderijen. Al deze kunst prikkelde onze kunstzinnige genen en er ontstond plots een nieuwe hobby: foto's maken van slapende mannen in betjaks. En die zijn er heel wat! De mensen hier zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Er is geen tijd om verward om je heen te kijken als je ergens naar opzoek bent, want voor je het weet staat er alweer iemand naast je om je te helpen. Mensen geven namelijk gemakkelijk een deel van hun tijd op om jou te helpen.

Oke en dan is het nu tijd voor onze cliffhanger...

Cliffhanger
Expres in het midden van het verslag omdat de dingen hier in Java nou eenmaal anders gaan dan je zou verwachten ( hierover later meer!). 'Hoe deal je met paspoortproblemen in een corrupt land waarvan je zelf niet weet dat je ze hebt?'
Het was inmiddels tijd om ons visum te verlengen aangezien we langer dan een maand in indonesie blijven. Op internet lazen we dat dit in jogya niet van een luie dakje gaat. Je wordt hier even met je neus op de feiten gedrukt wat betreft corruptie. Je moet je houden aan een kledingvoorschrift: geen slippers, geen korte mouwen, geen korte broeken en geen grappen en grollen. We moesten dus even diep in onze backpack graven om te kunnen voldoen aan deze eisen. Als je je paspoort binnen 3 dagen terug wil hebben, moet je 93 euro neerleggen. Je kunt ook 18 euro betalen voor je visum, alles zelf regelen en het risico lopen om je visum pas later dan een week terug te krijgen. De procedure is dat je in de tussentijd ook nog eens 3 keer terug moet komen. Met volle moed stapten we goed gekleed en met ons meest serieuze gezicht het immigratiekantoor binnen. Dit serieuze gezicht werd snel vervangen door een bezorgde blik. Toen we aan het loket stonden kregen we de vraag: 'this is your visa?! ( met verwonderde/chagrijnige blik) 'ehm... yes'. 'This is wrong' zei hij wijzend met zijn vinger op de stempel maart 2014. We bogen voorover en toen zagen we het pas. Die sukkels op het airport liepen blijkbaar nog een jaar achter. En nu? De man durfde ook nog te vragen 'Are you afraid right now ( grinnikend)?' en stuurde ons toen naar een andere verdieping. Oke adem in, adem uit, slik je woorden in en loop glimlachend door. Gelukkig was de vrouw die we moesten hebben erg vriendelijk en was de klus zo geklaard. We vertelde haar ook dat we eigenlijk niet zo lang op ons visum konden wachten in jogya omdat we door wilden naar Surabaya om daar te gaan werken. We vroegen haar of ze een mogelijkheid wist om ons visum sneller te regelen. Ze adviseerde ons om dit in Surabaya te doen.

Surabaya
Met de trein reisden we af naar Surabaya. We besloten voor een nachtje gebruik te maken van een superdeal van een luxe hotel met zwembad zodat we hier na een duik in het zwembad een plan de campagne konden maken. Toen de plannen net gemaakt waren belde Esthi, de vrouw van de organisatie. Dit was de eerste keer dat ze ons plan in de war schopte. Maar op een leuke manier want ze kwam met een leuk aanbod! Ze zou ons de volgende dag ophalen om naar Bromo ( een actieve vulkaan) af te reizen om daarna direct door te reizen naar Kawah Ijen ( vulkaan nr. 2). We vroegen ons wel af hoe dit kleine vrouwtje ooit twee vulkanen op zou kunnen komen, maar al met al een leuk plan. Perfect afgestemd op onze behoeftes omdat we zo het weekend leuk gevuld hadden en maandag direct naar de immigratie konden.

Trip naar de vulkanen
De volgende dag kwam Esthi ons ophalen met chauffeur. Ze vertelde ons dat ze een meeting had en dat ze bij Ijen zou aansluiten. Zo gingen the Queens of asia met hun privé chauffeur Kus ( ja, dat was z'n echte naam, je spreekt het uit als koes) op pad. Het klinkt als een sprookje alleen sprak de driver geen woord engels. Maar dit maakte het ook juist weer heel leuk. De eerste helft van de rit werd er niets gezegd. Toen gingen we eten. Na een volle hap in de sambal bracht Marieke ' hallelujah' uit. Kus reageerde schaterlachend en bleef het woord herhalen. De sambal had het ijs gebroken. Na een tijdje in de auto had onze Kus eindelijk bedacht hoe je in het engels moest vragen 'wat is je naam'. En vanaf dat moment was het katholieke Marieke ( ivm de hallelujah) en hindoe Anne ( geen idee waar dat vandaan kwam). Hij stopte niet meer met praten. Wel gewoon in het Indonesisch natuurlijk. Hierdoor leerden wij snel wat woorden kennen: api ( vuur), hati hati ( langzaam), tidak ( nee), ja ( ja), tidak apa ( geen probleem), bagus ( goed). Voorbeeld van de onderlinge communicatie: 'Anne en marieke belanda' ' hati hati Kus de route is kaput but tida apa for kus'. Ging dus nergens over! We vonden zijn naam op het kinderprogramma met die koe lijken dus vanaf nu was het Koes koes. Toen het al donker was naderde we het vulkanisch gebied. Het was even zoeken naar een slaapplek ( de Indonesiërs hebben namelijk vakantie) maar uiteindelijk zijn we helemaal naar boven gereden en hebben we met onze liefste lach toch iets voor elkaar gekregen.

Bromo
We hebben die avond geregeld dat twee jongens ons die ochtend om 04:00 uur naar het uitzichtpunt zouden brengen. Best wel spannend. In het pikkedonker met Nederlandse temperaturen bij een onbekende jongen achterop op een weg die vol hobbels zit en steil naar boven gaat. Boven aangekomen waren we blij dat wij met de scooter waren want de jeeps stonden daar in een lange rij te wachten. Vanaf de parkeerplaats klommen wij het laatste stuk naar boven. De echte watjes en luie mensen namen een paard. Langzaamaan werd het lichter en trok de mist weg tussen de bomen wat een magisch effect gaf. Uiteindelijk hadden we uitzicht op de vulkaan en hele mooie bergen. Na de klim brachten onze mannen ons weer naar beneden. Hier hebben we even onze krachten gespaard door een stevig ontbijtje te nemen. Een van de jongens vertelde ons de kortste sluiproute naar de vulkaan die alleen bekend was onder de locals. We besloten ons aan de tocht te wagen. Al snel kwamen we op het steile pad naar beneden een oud dametje tegen die een grote rijstzak vol met groen op haar rug mee naar boven droeg. Die vrouwen hier kunnen werken joh! Na een flinke afdaling kwamen we op een uitgestrekte vlakte en zagen we in de verte Bromo en de jeeps met touristen die voor de deur werden afgezet. Dit was even zo'n alleen op de wereld momentje. Na een tijdje naderden we de vulkaan. Het eerste stuk bestond uit los mul zwart zand en dit maakte de tocht best zwaar. Maar eenmaal boven, vergeet je dit snel. Wat een uitzicht! We staan hier gewoon boven op een actieve vulkaan waar de rookpluimen uitkomen en waar om je heen de sporen van de uitbarsting nog steeds zichtbaar zijn. We hadden ons voorbereid op een rotte eierengeur maar dit viel reuze mee.

Kawah Ijen
Na de zware tocht gingen we meteen door in de auto naar Kawah Ijen, de tweede vulkaan. Ondanks dat we dus vroeg weg reden, kwamen we pas om 19:00 uur aan. Onderweg hebben we nog lokaal eten gegeten. Dit concept was voor ons wel handig. Want het zag er als volgt uit: je neemt plaats aan een tafel waar al allerlei gerechten op staan en er worden ondertussen nog meerdere borden bijgezet. Het was een beetje een zittend buffet idee. En ook wel eens fijn dat het geen verrassing is wat er op ons bord terecht komt. Toen we wilden afrekenen zei de man dat we korting kregen met als reden: you beautiful!

Die avond kwamen we aan in Banjuwangi. Het slechte nieuws was dat alle hotels vol zaten, het goede nieuws was dat we voor een leuk prijsje bij de receptioniste in huis mochten slapen. Dit was pas echt een echte homestay. We sliepen in een kinderkamer met z'n tweeën in anderhalf bed. Die avond verraste Kus ons weer met een leuk feitje: Kus heeft twee vrouwencondomen om z'n been. Dit omdat Esthi ooit campagne voerde voor HIV. Maar zeg nou zelf een man van 53 met 2 vrouwencondooms om z'n enkels. Daar moet jij toch ook wel even om lachen? Na een paar uurtjes slapen werden we om 02:00 uur in de nacht door Kus naar Ijen gebracht. Vanaf de parkeerplaats moesten we een heel stuk omhoog hiken. We moeten toegeven dat dit een van onze zwaardere tochten is geweest. Een flinke klim gepaard met sterke wind en IJslandse themperaturen. Er waren veel mensen die afvielen onderweg. Een positief punt was dat het donker was. Dit betekende dus dat we door konden lopen en niet op elke hoek op de foto hoefden. We dachten continu dat we er bijna waren. Of toch niet? Jeetje nog een bocht... Boven aangekomen hebben we in de kou gewacht tot het licht werd en de mist langzaamaan wegtrok tot we zicht hadden op het diepblauwe kratermeer. Dit zicht was fantastisch! Van boven af zag je de zwavelmannetjes met 70-100 kilo aan zwavel op hun schouders dezelfde tocht afleggen die wij net hijgend hadden volbracht. Soms wel eens twee keer per dag! De zwaveldragers verdienen hier relatief goed maar moeten daarentegen wel heel hard werken. De zwavel die zij naar beneden dragen wordt gebruikt voor cosmeticaproducten. We spraken een zwaveldrager van 30 die dit al 17 jaar deed. Hij ging eens in de week naar huis om zijn 3 kinderen te kunnen zien. Zijn schouders zaten onder de littekens.

Na de gebruikelijke kiekjes zijn we weer afgedaald naar beneden. Om 7:00 uur zaten we niet fris en wel weer in de auto. Twee dagen midden in de nacht op + twee vulkanen beklimmen + lange reisdagen = jetlag. Medelijden tonen in reacties is toegestaan..

Aan het werk
Eenmaal in Surabaya aangekomen werden we 'hartelijk' ontvangen door Esthi: ze wacht ons op in de straat, zegt niks, loopt vooruit naar ons hostel, brabbelt wat tegen de eigenaar, zegt ons gedag en loopt vervolgens weer weg. Oke... dit wordt interessant. We kregen onze kamers te zien. Twee aparte kamers! Moesten we serieus na 2 maanden lief en leed tandpasta, champoo en toiletbezoeken te hebben gedeeld apart slapen? Dit was even slikken!
In de tijd dat we op ons visum moesten wachten ( die we in Surabaya hebben verlengd) hebben we meegelopen met Esthi. We hebben met de medewerkers van Esthi gesproken over de cultuursverschillen. Het eerste verschil was het kantoor. Het was een chaotische bende van dossiers, dozen, tuinstoelen, kranten en nog veel meer. Af en toe torende er een medewerker boven de stapels papieren uit. Daarna kwamen we achter nog meer verschillen. Een van de grootste verschillen begint al heel vroeg in de opvoeding, namelijk privacy. Het is normaal dat je je kamer deelt met meerdere familieleden. Hierin verschilt onze privacy en daarmee een stukje van onze normen en waarden behoorlijk met dit land. Wat ons het meest is bijgebleven is dat de kinderen op jonge leeftijd geleerd wordt dat aanraking betekent dat iemand zorg voor je draagt. Het is hier uiterst onbeleefd om te zeggen dat je je niet prettig voelt bij iemands aanraking. We kunnen ons voorstellen dat dit invloed heeft op de problemen rondom seksualiteit en dat de seksuele vorming er hier ook heel anders uitziet. Stel je wordt als meisje door een jongen aanraakt op een plek waar je je eigenlijk niet prettig bij voelt, maar je hebt geleerd dat een aanraking 'zorg dragen' betekent en dat 'nee zeggen' onbeleefd is. Hoe deal je dan met zo'n situatie? Zo kwamen er interessante gesprekken op gang waarin wij ook een aantal werkvormen vanuit Nederland hebben laten zien die te maken hebben met grenzen aangeven. We hebben een aantal werkvormen uitgewerkt en volgens zijn we hierover in discussie gegaan om te kijken in hoeverre deze werkvormen hier zouden passen. Een leerzame ervaring voor ons. Na een aantal dagen werken en met Esthi mee lopen hebben we wel erg veel zin in onze nieuwe reisbestemming; Bali. Het eerste plan was om met het openbaar vervoer naar Bali te reizen, maar toen we zagen dat een vliegticket van Surabaya naar Bali goedkoper was dan een enkeltje Amsterdam met de trein, was de keuze snel gemaakt.

Het volgende verslag dus vanuit Bali. Waar we weer eventjes aan ons kleurtje gaan werken na al die lange broeken en rokken in Java te hebben gedragen.

Tot ziens allemaal!