Reisverslag 4: Barre tochten en dronken varkens

Meteen maar een nieuw reisverslag want dit verhaal verdient een eigen verslag in onze reis. Via onze homestay konden we na de countrytour van gister nog een tweedaagse trip boeken naar Dalat. Echter was dit zwaar boven ons budget en besloten we het te houden bij de eendaagse tour. Tijdens de tour (waar de eigenaar van de homestay niet bij was) kregen we een aanbod van de twee bikers om (veel goedkoper) dezelfde tour te gaan doen. Ze gaven ons aan dit niet tegen de eigenaar van de homestay te zeggen. We voelden on seen beetje bezwaard maar aangezien wij ook continu worden afgezet door de Vietnamezen besloten we hun nu een koekje van eigen deeg te geven. We hebben de tour dus geboekt.

De volgende dag ontmoetten we onze drivers op de geheime locatie waar de backpack in plastic zakken werden gedaan (tegen het stof) en achterop de motoren werden vastgebonden. Want ja, als een deurkozijn en twee varkens op een motor vervoerd kunnen worden, waarom onze backpacks dan niet?

En zo begon ons avontuur: door de drukke wegen, smalle bergpaden, het kapotte wegdek, tussen de kuddes koeien en de zaden die lagen te drogen op het wegdek ontwijkend vervolgden we onze tocht. Het was voor ons bijna onmogelijk om ons niet op het wegdek te focussen, maar na een tijdje konden we dit meer loslaten en genieten van al het moois om ons heen: hoge bergen, bomen, plantages, kleine houden huisjes in the middle of nowhere, visserhuisjes die op bamboe drijven en dorpjes met waterputten en zonder elekticiteit.
Hier en daar kwamen we een oud gerimpeld vrouwtje tegen die met een bamboemand op haar rug langs de weg liep. We vroegen ons af waar ze vandaan kwam of waar ze naartoe ging omdat we in geen tijden een dorpje tegen waren gekomen.

We redden over bruggen en zagen kinderen baden in het meer terwijl hun moeders verderop de was deden. Daarnaast kwamen we jongentjes van nog geen 8 jaar tegen die hele kuddes koeien lieten drinken in het water.
Zo nu en dan reden we een dorpje in waar we werden toegejuigd en gezwaaid door de kinderen en volwassen die nog nooit van zulke witte mensen hadden gezien. We weten nu hoe de koningin zich moet voelen na een hele dag zwaaien op staatsbezoek.

Op een gegeven moment zijn we gestopt in een verlaten dorpje waar we snoepjes hebben uitgedeeld en zelf door het dorpje konden lopen. De kinderen reageerden buitengewoon op onze komst: of ze waren overenthousiast of ze zetten het op een brullen toen die twee gekke witte mensen dichterbij kwamen. Door een familie werden we zelfs op de thee gevraagd. Dit ging als volgt: Er werden plastic krukjes in een rondje middenin de lege kamer gezet waar we op mochten zitten. En we kregen een kopje met thee (lees: warm water). Ons westerse verstand zei dat het waarschijnlijk beter was voor ons maag om dit niet op te drinken maar we haalden het niet in ons fatsoen om dit aanbod af te slaan. Tijdens dit theekransje was de familie in het Vietnamees hele verhalen tegen ons aan het vertellen waarna wij vriendelijk teruglachen en uiteidelijk alleen ‘cam on’ weten uit te brengen wat bedankt betekent.

Uiteindelijk hebben we aan het eind van de middag bij een wegrestaurant gegeten. Dit gaat ook heel anders dan bij ons. De stoelen zijn hier vervangen door hangmatten en iedereen veranderd in parkeerwacht als er een nieuwe truck wil parkeren.

Onderweg hebben we gezien hoe verschillende locale producten worden geproduceerd in kleine familiebedrijfjes. We beginnen met zijde. Er is een familie die rupsen kweekt tot ze dik en vet zijn, deze worden verkocht naar de volgende familie die de rupsen in bamboe rekken hun cocon laat maken. Deze conconnen met rupsen erin worden verkocht aan de zijde fabriek. Hier worden de rupsen in warm water verdronken waarna verschillende vrouwen in razendsnel thempo een draadje van de cocon aan de machine vastmaken zodat de cocon uitgerold wordt en er een klosje zijde van kan worden gemaakt. De arme rupsen blijven achter in het water. Uiteindelijk wordt de zijde gekleurd en wordt er met een machine of met de hand kleding van gemaakt. Om met de hand 1 sjaal te maken met patroon zitten vrouwen uren draadje voor draadje te weven voor wel minstens 4 dagen lang.

Toen kwamen we aan bij de volgende familie, tevens ons favoriete verhaal. Deze familie produceert de rijstwijn (locale wijn gemaakt van… natuurlijk: rijst). Rijstwijn wordt gemaakt door rijst (met vlies) in water te koken in grote pannen boven het vuur. Het verdampte vocht wordt opgevangen in dikke buizen, afgekoeld door koud water, en tot vocht teruggebracht in grote jerrycans. Dit sterke percentage alcohol (75%) wordt later verdunt tot rijstwijn.
De rijst met vlies wat overblijft in de pan wordt in de varkens gevoerd die in de stal verderop staan (correctie: liggen). Dit overblijfsel bevat ook extreem veel alcohol waardoor de varkens, dag en nacht, stomdronken in de hokken liggen. Als ze namelijk de hele dag alleen slapen en eten worden de varkens sneller vet voor de verkoop. We vragen ons ‘ sterk’ af wat extremer is: de plofkip of het dronken varken.

Na dit heftige bezoekje hadden we zin in wat fruit. We kregen allemaal dingen te proeven van onze gids. Zoals een soort lychee en batsionfruit volgens onze gids. We vroegen ons telkens af waarom deze smaak zo erg op die van de passievrucht leek. Toen vroegen we de gids ‘ do you mean passionfruit? ‘ waarop hij antwoorde ‘ Yes, batsionfruit’ (haha, dat Vietnamese accent vinden we hilarisch). Diezelfde gids hielt ons continu voor de gek, zo moesten we een locaal snoepje proeven dat uiteindelijk een hete peper bleek te zijn.

We reden op de tweede dag door een dorpje waar bevolking uit de bergen woont, ze wonen in huizen op palen zodat de wilde dieren in de bergen ‘s nachts niet in hun huis kunnen komen. Het bijzondere van deze stam is dat de vrouwen de baas zijn. Dit houdt in dat een vrouw een man kiest en de familie van de vrouw de bruiloft betaalt. De man werkt vervolgens voor de vrouw en de kinderen krijgen haar achternaam.

Tot slot hebben we een bezoekje gebracht aan een fabriekje die weazelkoffie produceerde. Dit betekent dat koffiebonen aan weezels worden gevoerd, waarna de koffiebonen heel in de maag blijven zitten, uitgepoept worden en er koffie van wordt gemaakt. Een populair product in deze streek.


Na deze geweldige bikerstocht was onze laatste stop in Vietnam Saigon. De vroegere hoofdstad van het land. Wat er om 6 uur in de ochtend gebeurd in het park is ongelooflijk. Het park stroomt vol met mensen in sportkleding, er ontstaan badmintonclubjes met net en al, dansclubjes die dansen op kerstmuziek, yogaclubs en mensen die zelfstandig rekoefeningen doen. De mensen lijken op simspoppetjes omdat ze zulke statische/ onnatuurlijke bewegingen maken: komisch! Wat je ook tegemoet komt in het park zijn Vietnamese studenten die hun Engels willen oefenen. Op school leren ze alleen Engels schrijven en de Engelse grammatica en daarom gaan ze maar wat graag het gesprek met je aan. Erg leuk, goed en met vooruitstrevende gedachten!

In Saigon hebben we na de geschiedenislessen over skype van de vader van marieke (geschiedenisdocent) meer over de geschiedenis geleerd. We hebben de Cuchi tunnels bezocht en daarna het oorlogsmuseum aangedaan. De Cuchi tunnels waren indrukwekkend, 250 km aan ondergrondse tunnels verdeeld over drie lagen (3,6 en 10-14 meter) hier leefde de bevolking tijdens de oorlog. We zijn zelf een stukje door de tunnels gekropen die overigens twee keer zo groot zijn gemaakt voor toeristen, het is benauwend en best wel eng. En dan na te gaan dat dit gat twee keer zo groot was. De Vietnamese soldaten gingen tijgerend door deze tunnels en maakte ze zo klein mogelijk zodat Amerikaanse soldaten er niet doorheen konden.
We hadden onze portie geschiedenis nog niet helemaal gehad en gingen door naar het oorlogsmuseum. Dit was echt heel erg indrukwekkend, vele foto’s en videofragmenten gaven een heel duidelijk beeld van de gruwelijke oorlog die hier nog niet zo lang geleden heeft plaatsgevonden. Alsof we nog niet genoeg narigheid hadden gezien kwamen we op de laatste verdieping aan op een tentoonstelling waarop kinderen te zien zijn die door het vergiftigde drinkwater tijdens de oorlog, vandaag de dag nog steeds gehandicapt geboren worden en door het leven gaan. Dit maakte diepe indruk maar goed om ook dit van Vietnam te hebben gezien.

Dit was onze tijd in Vietnam, vanavond gaan we met de nachtbus naar Cambodja. Een rit van 20 uur. Vietnam was geweldig en we zijn benieuwd naar wat Cambodja ons gaat brengen.

Liefs Marieke & Aimee

ps. We genieten telkens weer van jullie reacties.