Reisverslag 1
Door: Aimée & Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke & Aimée
26 Juni 2012 | Suriname, Paramaribo
Hallo lieve mensen,
Hier is hij dan, ons eerste reisverslag vanuit Paramaribo. Gisteravond zijn we om +/- 18.30 Surinaamse tijd aangekomen bij ons appartement. De reis ernaartoe viel reuze mee, op wat vertraging, huilende baby’s en naar zweet stinkende mensen na. We werden in het vliegtuig volgepropt met eten en er waren genoeg leuke films om te kijken, waar je zelf uit kon kiezen.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld kwamen we in een tropische regenbui terecht. Maar geloof ons, nadat we de klap kregen van het enorme temperatuursverschil was dit wel lekker. Eenmaal door de douane met Surinaamse dollars op zak, twijfelden wij of onze taxi er nog zou staan na de vertraging van ruim een uur. Maar gelukkig stond onze taxichauffeur keurig om Ainee ( jaja, zo was het geschreven) Weenk en Marieke Verhoeven te wachten. Dus wij al grappen van ‘Ahnee, daar heb je d’r’. Naast de vele taxi bedrijven stonden er nog veel meer mensen op het vliegveld. We moesten langs deze rij lopen en werden als apen aangekeken en toegefloten. Je merkt hier echt wel dat we bakara’s (buitenlanders) zijn. We hebben dus meteen kunnen wennen aan de aandacht van de mannen. ( jaja, zelfs stinkend in onze ‘Anitakleding’ krijgen we ongewenst aandacht). Hieraan merk je dat vooral de mannen erg opkijken naar blanke vrouwen. Blanke vrouwen komen immers uit Nederland dus die zullen wel geld hebben.. We hebben regelmatig om ons heen gekeken om te kijken welk dier dat rare sissende geluid maakte, tot we tot de conclusie kwamen dat het mannen zijn die sissende geluiden naar ons maken.
De taxirit naar het appartement, met twee Surinaamse tantes was erg gezellig. Deze tantes vertelden ons verhalen over groetensoorten en planten in Suriname. ‘Ik bluf niet hoor, kijk deze foto’s meisje’. En dan natuurlijk met zo’n heerlijk Surinaams accent. Vanuit het busje was goed het verschil te zien tussen de verschillende klassen in Suriname. Zo kwamen we golfplaten hutjes tegen, maar ook grote villa’s in prachtige kleuren omringt door vele mooie planten en een hoog hekwerk. Wat opvalt is dat alle mensen en dingen rust uitstralen. Zo zie je dat er kinderen in luiers rondrennen tussen het hoge gras en moeders vanuit hun hangmat/stoel kijken naar hun kinderen of rustig in de tuin werken.
Toen we aankwamen op het terrein van S.O.S. kinderdorpen werden we warm verwelkomd door allemaal jonge kinderen die druk aan het zwaaien waren en mee renden met de auto. Ze werden aangestuurd om ons te helpen met de koffers naar binnen dragen.
Eenmaal bij het appartement aangekomen, kregen we een sleutel en werden we verder aan ons lot over gelaten. Dit is een duidelijk voorbeeld van hoe het hier gaat met betrekking tot communicatie; Suriname is geen praatcultuur. Dit wordt ons later in het Lotjeshuis ook verteld. De directrice, vertelde ons hoe dit vanuit vroeger gevormd is. Vanuit de tijd van de slavernij is kinderen geleerd om onderdanig te zijn aan opvoeders/bazen. Aangezien blanke mensen, zoals wij, nog steeds vaak als meerdere worden aangezien, is het lastig om een gesprek te voeren met de werknemers. De meeste werknemers komen op het eerste gezicht ongeïnteresseerd en terughoudend over. In Nederland zouden wij dit als brutaliteit interpreteren. Wij moeten het initiatief nemen om een gesprek aan te gaan en als men eenmaal een gesprek aan heeft geknoopt, dan zijn wij ook degene die het gesprek gaande houden. Dit was een beetje wennen. Maar goed, dit is dus zo’n typisch cultuurdingetje waar we even aan moeten wennen.
Even terug naar het appartement. We hebben een ruim appartement, dat eigenlijk is ingericht voor 5 personen. Een ruime keuken met lege kastjes, een grote koelkast met vriezer, een gasfornuis een magnetron, een eettafel + stoelen ( en nee, ze zijn niet van plastic) en koud stromend water. Buiten onze verwachting om hebben we een hele grote plofbank ( plof hier echter niet op want de kans op botbreuken is groot). Voor de bank staat een tv en niet te vergeten ‘mr. Cool’, onze nieuwe beste vriend. Verfrissend als hij is weet hij altijd onze dag een stuk cooler te maken. We kennen je pas net, maar houden nu al van je! Met hoge uitzondering mochten wij een foto van hem plaatsen op onze pagina.
In één van onze overgebleven kamers staat een fiets. Nummer 2 is afgelopen week gestolen. Vandaag zou er een nieuwe komen, maar die zal er volgens de Surinaamse mentaliteit wel zijn als het hier begint met sneeuwen.
We waren erg enthousiast omdat we 5 slaapkamers tot onze beschikking hebben, maar er kwam er maar één door onze keuring. (lees: krakende kakkerlakken, kwakende kikkers, snelle salamanders en machtige mieren. En dan ook nog een kamer met kapotte lamp.) OPLOSSING: met bezems, stokken en een trechter de beesten verwijderd en uiteindelijk de 2 fatsoenlijkste kamers voorzien van ons beddengoed. Kleren nog even apart gehouden (kasten zijn sinds de afschaffing van de slavernij niet meer schoongemaakt) en klamboes met spijkers in het plafon bevestigd. Wat een uitvinding is dit: al zijn Surinaamse muggen wel behendig en weten sommige toch je klamboe binnen te dringen. In tegenstelling tot de mensen zijn de muggen hier verrekte snel, ze zullen wel op Nederlands bloed vliegen.
Tot slot hebben we de badkamers nog niet besproken. We beschikken over 2 badkamers maar helaas is 1 badkamer niet door het keuringsteam Verhoeven & Weenk gekomen. Dus we hebben één badkamer volgeladen met onze potjes en poedertjes. En als klap op de vuurpijl: Heerlijk KOUD water uit de douche! Even wennen, als je het ons vraagt.
We hebben onze ogen kunnen ophouden tot 20.30 en zijn toen als een blok (letterlijke vorm van het bed) in slaap gevallen. In de ochtend, werden we om 06.00 uur wakker gezongen door onze buurkinderen. Die blijkbaar goed gevoel voor ritme hebben en een uitgebreid assortiment aan pannen tot hun beschikking hebben. Gelukkig konden we er wel om lachen, even afwachten hoe dit over een paar weken is..
Na een paar uurtjes wat aangerommeld te hebben in ons huisje (want dat is het), zijn we door de eigenaar van S.O.S. kinderdorpen begeleidt naar het Lotjeshuis. Hier hadden we onze eerste kennismaking met de directrice, het personeel en de kindjes. Van een warm welkom kunnen we hier niet echt spreken maar dit was echter niet uit slechte bedoelingen, zoals jullie hierboven lazen. De kindjes vonden ons reuze interessant maar werden op afstand gehouden door het personeel. Terwijl wij een uitleg kregen over wat onze werkzaamheden zouden worden, renden er tientallen peuters/kleuters in luiers en onderbroekjes rond over het speelterrein.
Naarmate het gesprek met de directrice vorderde, kwamen wij steeds meer op één lijn te zitten. Hieruit bleek dat zij andere verwachtingen van haar personeel had dan dat er momenteel gedaan wordt. Dit benoemde ze ook met voorbeelden zonder schaamte ‘kijk die zit daar een beetje onder de boom, terwijl ze ook een spelletje met de kinderen kan doen’. Aankomende tijd zullen wij boventallig staan en kunnen wij de kinderen extra aandacht geven door spelletjes met ze te doen zodat er toegewerkt wordt naar de werkwijze die ze graag wilt zien van haar personeel. Dus: veel liefde, aandacht en spelletjes om deze kindjes sociaal te stimuleren.
Onze diensten zullen ‘op de spitsuren’ van 07.00-13.00 uur zijn. We hebben dus lekker de middag vrij om onze eigen dingen te doen. We beginnen morgen meteen met werken en geven dan meteen de dagen door die we willen werken. De directrice was zo enthousiast over wat we allemaal vertelde dat ze zelfs zei: ‘Ik hoop dat het jullie zo goed bevalt, dat jullie besluiten om langer te blijven werken dan een maand’.
Vanavond staat er op het programma: kennismaken met de stad ( hapje eten, we weten nog niet of we het uitgaansleven al aandurven, even bijkomen van al dat gefluit en getoeter). Volgende keer houden we het iets korter zodat het eten niet staat over te koken terwijl je ons verslag leest.
Lieve mensen een dikke brasa (hoor: Surinaamse tongval) uit Suriname,
Marieke & Aimée.
P.S. Oké mam, hier heb je hem dan eindelijk ons adres:
Kinderdorpstraat 2-4
postbus POB112 Paramaribo
Hier is hij dan, ons eerste reisverslag vanuit Paramaribo. Gisteravond zijn we om +/- 18.30 Surinaamse tijd aangekomen bij ons appartement. De reis ernaartoe viel reuze mee, op wat vertraging, huilende baby’s en naar zweet stinkende mensen na. We werden in het vliegtuig volgepropt met eten en er waren genoeg leuke films om te kijken, waar je zelf uit kon kiezen.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld kwamen we in een tropische regenbui terecht. Maar geloof ons, nadat we de klap kregen van het enorme temperatuursverschil was dit wel lekker. Eenmaal door de douane met Surinaamse dollars op zak, twijfelden wij of onze taxi er nog zou staan na de vertraging van ruim een uur. Maar gelukkig stond onze taxichauffeur keurig om Ainee ( jaja, zo was het geschreven) Weenk en Marieke Verhoeven te wachten. Dus wij al grappen van ‘Ahnee, daar heb je d’r’. Naast de vele taxi bedrijven stonden er nog veel meer mensen op het vliegveld. We moesten langs deze rij lopen en werden als apen aangekeken en toegefloten. Je merkt hier echt wel dat we bakara’s (buitenlanders) zijn. We hebben dus meteen kunnen wennen aan de aandacht van de mannen. ( jaja, zelfs stinkend in onze ‘Anitakleding’ krijgen we ongewenst aandacht). Hieraan merk je dat vooral de mannen erg opkijken naar blanke vrouwen. Blanke vrouwen komen immers uit Nederland dus die zullen wel geld hebben.. We hebben regelmatig om ons heen gekeken om te kijken welk dier dat rare sissende geluid maakte, tot we tot de conclusie kwamen dat het mannen zijn die sissende geluiden naar ons maken.
De taxirit naar het appartement, met twee Surinaamse tantes was erg gezellig. Deze tantes vertelden ons verhalen over groetensoorten en planten in Suriname. ‘Ik bluf niet hoor, kijk deze foto’s meisje’. En dan natuurlijk met zo’n heerlijk Surinaams accent. Vanuit het busje was goed het verschil te zien tussen de verschillende klassen in Suriname. Zo kwamen we golfplaten hutjes tegen, maar ook grote villa’s in prachtige kleuren omringt door vele mooie planten en een hoog hekwerk. Wat opvalt is dat alle mensen en dingen rust uitstralen. Zo zie je dat er kinderen in luiers rondrennen tussen het hoge gras en moeders vanuit hun hangmat/stoel kijken naar hun kinderen of rustig in de tuin werken.
Toen we aankwamen op het terrein van S.O.S. kinderdorpen werden we warm verwelkomd door allemaal jonge kinderen die druk aan het zwaaien waren en mee renden met de auto. Ze werden aangestuurd om ons te helpen met de koffers naar binnen dragen.
Eenmaal bij het appartement aangekomen, kregen we een sleutel en werden we verder aan ons lot over gelaten. Dit is een duidelijk voorbeeld van hoe het hier gaat met betrekking tot communicatie; Suriname is geen praatcultuur. Dit wordt ons later in het Lotjeshuis ook verteld. De directrice, vertelde ons hoe dit vanuit vroeger gevormd is. Vanuit de tijd van de slavernij is kinderen geleerd om onderdanig te zijn aan opvoeders/bazen. Aangezien blanke mensen, zoals wij, nog steeds vaak als meerdere worden aangezien, is het lastig om een gesprek te voeren met de werknemers. De meeste werknemers komen op het eerste gezicht ongeïnteresseerd en terughoudend over. In Nederland zouden wij dit als brutaliteit interpreteren. Wij moeten het initiatief nemen om een gesprek aan te gaan en als men eenmaal een gesprek aan heeft geknoopt, dan zijn wij ook degene die het gesprek gaande houden. Dit was een beetje wennen. Maar goed, dit is dus zo’n typisch cultuurdingetje waar we even aan moeten wennen.
Even terug naar het appartement. We hebben een ruim appartement, dat eigenlijk is ingericht voor 5 personen. Een ruime keuken met lege kastjes, een grote koelkast met vriezer, een gasfornuis een magnetron, een eettafel + stoelen ( en nee, ze zijn niet van plastic) en koud stromend water. Buiten onze verwachting om hebben we een hele grote plofbank ( plof hier echter niet op want de kans op botbreuken is groot). Voor de bank staat een tv en niet te vergeten ‘mr. Cool’, onze nieuwe beste vriend. Verfrissend als hij is weet hij altijd onze dag een stuk cooler te maken. We kennen je pas net, maar houden nu al van je! Met hoge uitzondering mochten wij een foto van hem plaatsen op onze pagina.
In één van onze overgebleven kamers staat een fiets. Nummer 2 is afgelopen week gestolen. Vandaag zou er een nieuwe komen, maar die zal er volgens de Surinaamse mentaliteit wel zijn als het hier begint met sneeuwen.
We waren erg enthousiast omdat we 5 slaapkamers tot onze beschikking hebben, maar er kwam er maar één door onze keuring. (lees: krakende kakkerlakken, kwakende kikkers, snelle salamanders en machtige mieren. En dan ook nog een kamer met kapotte lamp.) OPLOSSING: met bezems, stokken en een trechter de beesten verwijderd en uiteindelijk de 2 fatsoenlijkste kamers voorzien van ons beddengoed. Kleren nog even apart gehouden (kasten zijn sinds de afschaffing van de slavernij niet meer schoongemaakt) en klamboes met spijkers in het plafon bevestigd. Wat een uitvinding is dit: al zijn Surinaamse muggen wel behendig en weten sommige toch je klamboe binnen te dringen. In tegenstelling tot de mensen zijn de muggen hier verrekte snel, ze zullen wel op Nederlands bloed vliegen.
Tot slot hebben we de badkamers nog niet besproken. We beschikken over 2 badkamers maar helaas is 1 badkamer niet door het keuringsteam Verhoeven & Weenk gekomen. Dus we hebben één badkamer volgeladen met onze potjes en poedertjes. En als klap op de vuurpijl: Heerlijk KOUD water uit de douche! Even wennen, als je het ons vraagt.
We hebben onze ogen kunnen ophouden tot 20.30 en zijn toen als een blok (letterlijke vorm van het bed) in slaap gevallen. In de ochtend, werden we om 06.00 uur wakker gezongen door onze buurkinderen. Die blijkbaar goed gevoel voor ritme hebben en een uitgebreid assortiment aan pannen tot hun beschikking hebben. Gelukkig konden we er wel om lachen, even afwachten hoe dit over een paar weken is..
Na een paar uurtjes wat aangerommeld te hebben in ons huisje (want dat is het), zijn we door de eigenaar van S.O.S. kinderdorpen begeleidt naar het Lotjeshuis. Hier hadden we onze eerste kennismaking met de directrice, het personeel en de kindjes. Van een warm welkom kunnen we hier niet echt spreken maar dit was echter niet uit slechte bedoelingen, zoals jullie hierboven lazen. De kindjes vonden ons reuze interessant maar werden op afstand gehouden door het personeel. Terwijl wij een uitleg kregen over wat onze werkzaamheden zouden worden, renden er tientallen peuters/kleuters in luiers en onderbroekjes rond over het speelterrein.
Naarmate het gesprek met de directrice vorderde, kwamen wij steeds meer op één lijn te zitten. Hieruit bleek dat zij andere verwachtingen van haar personeel had dan dat er momenteel gedaan wordt. Dit benoemde ze ook met voorbeelden zonder schaamte ‘kijk die zit daar een beetje onder de boom, terwijl ze ook een spelletje met de kinderen kan doen’. Aankomende tijd zullen wij boventallig staan en kunnen wij de kinderen extra aandacht geven door spelletjes met ze te doen zodat er toegewerkt wordt naar de werkwijze die ze graag wilt zien van haar personeel. Dus: veel liefde, aandacht en spelletjes om deze kindjes sociaal te stimuleren.
Onze diensten zullen ‘op de spitsuren’ van 07.00-13.00 uur zijn. We hebben dus lekker de middag vrij om onze eigen dingen te doen. We beginnen morgen meteen met werken en geven dan meteen de dagen door die we willen werken. De directrice was zo enthousiast over wat we allemaal vertelde dat ze zelfs zei: ‘Ik hoop dat het jullie zo goed bevalt, dat jullie besluiten om langer te blijven werken dan een maand’.
Vanavond staat er op het programma: kennismaken met de stad ( hapje eten, we weten nog niet of we het uitgaansleven al aandurven, even bijkomen van al dat gefluit en getoeter). Volgende keer houden we het iets korter zodat het eten niet staat over te koken terwijl je ons verslag leest.
Lieve mensen een dikke brasa (hoor: Surinaamse tongval) uit Suriname,
Marieke & Aimée.
P.S. Oké mam, hier heb je hem dan eindelijk ons adres:
Kinderdorpstraat 2-4
postbus POB112 Paramaribo
-
26 Juni 2012 - 19:16
Petra Van Strien:
Hallo Aimee en Marieke,
Wat leuk om jullie eerste reisverslag te lezen. Dat belooft veel goeds voor jullie daar. Volgens mij gaan jullie het ver schoppen met die kindertjes. Wat zullen ze blij zijn met jullie aanwezigheid en alle aandacht die ze van jullie krijgen.
Geniet van jullie verblijf en maak er iets moois van. Wij zullen jullie blijven volgen.
Jerry en Petra van Strien -
26 Juni 2012 - 20:21
Tanja:
Fantastisch Marieke en Aimee, succes met jullie werk! -
26 Juni 2012 - 20:37
Vera:
Hoii meiden!
Wat een leuk verhaal om te lezen! Succes met de kinders de komende tijd en geniet van alle dierlijke geluiden/mannelijke aandacht ;)
Groetjes, Vera -
26 Juni 2012 - 20:54
Sascha:
HOOOOI
Leuk om te lezen! Aimee hou Marieke in de gaten want die heeft een zwak voor chocolade bruine mannen. Wat een huuuuge appartement hebben jullie trouwens! Ziet er gaaf uit daar! Succes met de kids!
Geniet ervan! Liefs! -
26 Juni 2012 - 21:48
Mandy:
Heeee swa's,
Het ziet er top uit! Leuke foto's en ik heb vreselijk gelachen om het verslag!
Fijn om te horen dat ze zo blij zijn met jullie in het lotjeshuis, en zelfs door laten schemeren dat ze het fijn zouden vinden als jullie langer zouden blijven werken!
Succes en ik ben benieuwd naar het volgende verhaal :)
Liefs!
P.s Miek, sta ik al op je nachtkastje? -
27 Juni 2012 - 07:06
Karel Vervat:
Geweldig leuk verslag van jullie.
Heel veel succes en vooral veel piezier.
Geniet ervan. -
27 Juni 2012 - 09:08
Janneke Janssen:
Wauw wat een leuk verhaal al tot nu toe!:D Hoop dat jullie van de uitdaging gaan genieten en veel plezier hebben met de kinderen! Veel succes en liefsx -
27 Juni 2012 - 15:24
Wiesje:
Ha meiden,
Zit op mijn werk en heb even tijd om jullie foto's te kijken. Zie ik opa's foto zomaar ver weg in Paramaribo hangen.
Wat zal die trots zijn dat ie zover weg op reis is met jou Marieke.
groetjes wiesje -
28 Juni 2012 - 05:59
Nicole:
Hi meiden,
Geweldig verslag! Hoe was de eerste werkdag? Jeetje, Miek, nog geen dag in je nieuwe huis en je bent al aan de poets. Leuke foto, jij met een bezem!
Hou de brievenbus in de gaten ;-)
Dikke kus, van ons xxxxxxxx -
28 Juni 2012 - 09:17
Marloes:
Ladiess, wat een leuk verslagg!
Blij dat jullie heel aangekomen zijn! Geniet ervan met z'n tweetjes! En Marieke, die aandacht van die donkere mannen vind jij zo vervelend nog niet volgens mij;)
Tot skypssse!
xxx Marloes (nee niet Bos, maar die andere Marloes!) -
28 Juni 2012 - 12:13
Sandra:
Haaa ex-buuf,
Leuk om een eerste verhaal te lezen en ook niet geheel onherkenbaar... Ben nu al jaloers! Geniet er maar lekker van, en geef die kleintjes een extra knuffel van mij!
Benieuwd hoe het werken en de omgang met je collega's gaat zijn.
Succes en tot het volgende reisverslag!
Liefs Sandra -
28 Juni 2012 - 16:01
Joyce:
Hey meiden!
Zo wat een verhaal ik heb er al helemaal een beeld bij:D
denk je van die lastige mannen af te zijn, zijn ze daar nog erger! jullie moeten de mannen van je af gaan slaan.
Fijn om te horen dat alles goed is gegaan, goed geregeld!:D
Blijf fotos plaatse want dit ziet er al heel leuk uit.
Have fun! Xx -
29 Juni 2012 - 12:55
Elly Verheijen.:
Hallo Meiden.
Wat hebben jullie al leuke dingen meegemaakt.
Moet ook aan Israel denken daar had je ook veel kakkerlakken en vreemde hagadissen.
Voorzichtig met de mannen,bezorg ze niet een gebroken hart.
Liefs Elly.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
