reisverslag 2
Door: Aimée & Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke & Aimée
29 Juni 2012 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
We vonden het weer eens tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze avonturen. Dit is onze vijfde dag in Suriname. We hebben er inmiddels 2 werkdagen opzitten bij het Lotjeshuis. De eerste dag was erg heftig. Op een werkdag staan we om 06:00 uur op. We hoeven geen wekker te zetten, want we worden gratis en voor niets gewekt door een natuurlijke wekker: onze buurtjes. Dan rennen we naar de douche om de hitte en het stinkende muggenspul van ons af te spoelen. Daarna snel eten om uiterlijk om 6:45 op de fiets te zitten richting lotjeshuis.
Bij het lotjeshuis aangekomen, ging alles erg snel. We maakten kennis met de tantes. Iedere werknemer wordt hier tante genoemd. Wij dus ook. Nooit gedacht dat we zo snel tante zouden worden, maar zo zie je maar weer het kan in één klap gedaan zijn. Tijdens het kennismaken met de tantes waren de kinderen zich al druk aan het uitsloven voor het glas van de gezamenlijke slaapkamer.
De overdracht begon bij de babygroep, waar ongeveer 14 kleine bruine baby’tjes vredig liggen te slapen. Sommige baby’tjes zijn nog maar een aantal weken oud. Na de babygroep kwamen we aan op de peuter/kleutergroep, waar wij de komende tijd werkzaam zullen zijn. De leeftijd varieert van 1,5 tot 5 jaar. Het is een groep van ongeveer 28 kindertjes, waarvan maar 2 meisjes ( echter wel pittige tantes). * eventjes tussendoor, nu we het toch over tantes hebben. Bedankt tante Nicole voor de geweldige tip om azijn om de muggenbulten te smeren!*
Elke dag gaat volgens een vast ritme. 07:00 kinderen uit bed en allemaal onder de douche. Er zijn twee douchekoppen. Je moet je dus voorstellen dat er 28 kleine bruine peutertjes in blote billetjes op een hoopje beteuterd onder de koude douche staan. Een schattig gezicht. Beurtelings worden de tanden gepoetst en worden ze gewassen. Na het wassen worden ze afgedroogd, met vaseline ingesmeerd en aangekleed. Het is echt een levende fabriek. Na het douchen gaan de kinderen eten. Dit is een belangrijk onderdeel van de dag, omdat de meeste kinderen ondervoed zijn (geweest). Tijdens het eten zijn de kinderen erg zelfstandig. Kindjes van twee eten al zelf hun bord leeg, zonder dat er begeleiding in de buurt is. De peuters uit Nederland kunnen hier nog heel wat van leren..
Het kindje dat het meeste indruk op ons heeft gemaakt is Jimmy. Jimmy is een sterk ondervoed jongetje van ongeveer 2 jaar. Hij heeft extreem dunne beentjes en armpjes en een groot hoofd, waar een grote bult op zit. In zijn gezicht zit allemaal uitslag. Jimmy heeft een zeer slecht evenwicht, waardoor hij rondloopt als een dronken man. Hierbij valt hij geregeld en stoot zich overal aan. Jimmy lijkt geen opvoeding te hebben gekend. Hij bijt regelmatig andere kinderen en lijkt niet of nauwelijks te reageren op de begeleiding. Het is heftig om te zien dat hij zich zo vaak stoot en hier nauwelijks op reageert. Erg aandoenlijk om te zien hoe dit kwetsbare mannetje zich ‘staande’ probeert te houden in een harde en drukke groep, waarin je niet aan de beurt komt als je niet voordringt of een ander kind slaat.
En weer terug naar de orde ( chaos) van de dag… Na het eten hebben de kinderen een verplicht speelkwartier ( x acht), dus 2 uur buiten in de hitte. Gelukkig staan er bomen, waar je onder kunt schuilen. De kinderen hebben geen eigen slippertjes. In het gebouw staat een grote bak met tientallen schoentjes en slippertjes. Het is dan even passen en meten en de goede paren bij elkaar zoeken. Het is een grappig gezicht om te zien hoe een klein peutertje van twee zich staande probeert te houden op mini teelslippertjes.
Maar goed, het speeluur. De kinderen mogen spelen op een open terrein. Er staan verschillende speeltoestellen maar je ziet dat de meeste kinderen niet altijd weten wat je hiermee kan doen. Op je beurt wachten is ook hier iets wat erg lastig blijft. We zijn daarom gaan assisteren bij een aantal speeltoestellen. Eerst jij en jullie wachten eventjes in een rijtje. De kinderen in de rij hadden rood aangelopen hoofdjes van het harde huilen. Ook als je aan de beurt was om te wisselen, werd er hard gehuild. Maar geduld is een schone zaak, want aan het eind van de dag stonden een paar kindjes uit zichzelf op als het tijd was om te wisselen ( en ja, zonder huilen lukt het ook)!
Op het speelplein zie je dat veel kinderen meteen amandelen gaan verzamelen. Hierin zie je ook weer het ondervoedde terug, het verzamelen van alles wat eetbaar is. Maar zelfs zand/schelpengrint wordt ongegeneerd naar binnen geduwd.. We schrokken ons een hoedje maar de Surinaamse tantes waren er heel cool onder ( want koel lijkt ons niet het gepaste woord, aangezien het hier in de schaduw 35 graden is).
De grootste verschillen tussen de opvang in Nederland en Suriname:
- De werknemers corrigeren de kinderen door hard tegen te schreeuwen. Dit was eerst wel een beetje schrikken, omdat we dit zelf niet gewend zijn. Daarnaast zagen wij bange blikken in de ogen van de kinderen op deze momenten. Dit is echter ingeslepen in de cultuur en op deze manier worden de kinderen begrensd.
- Kinderen hebben geen eigen speelgoed of knuffels en weten niet hoe ze met speelmateriaal om moeten gaan. Wel is er een mooie speelhoek aangelegd in het gebouw waar de kinderen spelbegeleiding krijgen. De speltherapeut vertelde ons dat ze graag met groepjes kinderen hier zou willen spelen, maar dat hier niet altijd tijd en plaats voor is. Aankomende week zullen wij dus met groepjes kinderen in de speelkamer gaan spelen.
- Er is te weinig mankracht, waardoor het moeilijk is om positief gedrag te belonen. Zo moesten de kinderen bijvoorbeeld in bed blijven liggen in de ochtend, maar alle kinderen waar druk rond aan het rennen en elkaar aan het vervelen. Er was een jongetje dat wel netjes op zijn bed lag. We besloten naar dit jongetje toe te lopen en een handklapspelletje te gaan doen met hem. Dit trok de aandacht van de kinderen. Toen ze zich rondom het bed van het jongetje verzamelden, zeiden we dat ook zij een spelletje mochten doen als zij rustig op bed zouden gaan liggen. Binnen no time was ons doel bereikt en lagen er meerdere kindjes op bed.
- Het is voor ons onbegrijpelijk om te zien dat kinderen vooral tijdens de lange overgangsmomenten ( van buiten spelen naar binnen en van eten naar slapen) niks hebben/krijgen om zich mee te vermaken. Na het middageten worden ze bijvoorbeeld buiten op de tegels in een afgeschermde ruimte gezet, omdat ze ‘even’ moeten wachten tot de vloer van de eetkamer gedweild is. Buiten is echter niets te doen: geen speeltoestellen, speelgoed enz. Alleen elkaar, dus dit maakt de verleiding groot om elkaar te gaan vervelen. We hebben toen voorgesteld om een boekje voor te lezen, zodat ze rustiger in slaap zouden vallen. Na het moment buiten worden ze binnen op de tegels gelegd, waar ze nadat ze in slaap zijn gevallen in bed worden gelegd. Het lijkt heel zielig, maar omdat het zo heet is lijkt het me best lekker om op de koude tegels te liggen. Dit verloopt echter rommelig, omdat de kinderen erg druk zijn. Voor ons was het duidelijk te zien dat de kinderen het niet kennen dat er een boekje voor wordt gelezen. Blijven zitten en luisteren is ERG moeilijk in al hun enthousiasme voor het boekje. Om ons uiteindelijke doel te bereiken, dus dat de kinderen rustig gaan slapen, gaan we dit nog met ze oefenen.
De eerste dag waren we helemaal overrompeld, door alle nieuwe indrukken en heftige verschillen tussen Nederland en Suriname. Maar na een nachtje te hebben geslapen en te hebben gepraat met de speltherapeut en de directrice, kijk je er toch anders tegenaan. Het is nu eenmaal zo dat het lotjeshuis met heel erg weinig geld draaiende moet worden gehouden en met ongeveer 28 kinderen en 14 baby’s is dat een hele klus. Op 28 kinderen staat twee man begeleiding. Er is dus bijna geen tijd om leuke dingen met de kinderen te doen. Er werd vanuit de begeleiding zonder woorden veel van ons verwacht, we pakten dit snel op maar uiteindelijk heeft ons dit erg veel energie gekost.
Samengevat hebben we twee hele drukke dagen achter de boeg en zijn we blij dat we even een paar dagen vrij hebben om bij te komen. Maar we zijn het er beiden over eens dat we veel hebben geleerd en nog veel meer zullen gaan leren de komende weken. Zo hebben we veel dingen gezien die verbeterd kunnen worden, maar denken we er ook veel over Deze situatie laat ons veel nadenken over alle factoren die meespelen bij de opvoeding van deze kinderen. We zijn ons sterker bewust van het feit dat het hier niet altijd kan zoals het in Nederland gaat en dat we in onze werkwijze en omgang met de werknemers veel rekening moeten houden met de cultuur hier. Wij kijken natuurlijk vanuit het kader wat we in Nederland hebben verkregen en wat we daar hebben geleerd. We worden ons er bewust van dat dit kader (hier) niet altijd passend is/hoeft te zijn. Zoals de zelfstandigheid die we hier bij de kinderen zien.
We zijn inmiddels ook al in de stad geweest. Heel mooi en indrukwekkend, het kleine deel wat we nu hebben gezien.
Dag luitjes en tot snel
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
We vonden het weer eens tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze avonturen. Dit is onze vijfde dag in Suriname. We hebben er inmiddels 2 werkdagen opzitten bij het Lotjeshuis. De eerste dag was erg heftig. Op een werkdag staan we om 06:00 uur op. We hoeven geen wekker te zetten, want we worden gratis en voor niets gewekt door een natuurlijke wekker: onze buurtjes. Dan rennen we naar de douche om de hitte en het stinkende muggenspul van ons af te spoelen. Daarna snel eten om uiterlijk om 6:45 op de fiets te zitten richting lotjeshuis.
Bij het lotjeshuis aangekomen, ging alles erg snel. We maakten kennis met de tantes. Iedere werknemer wordt hier tante genoemd. Wij dus ook. Nooit gedacht dat we zo snel tante zouden worden, maar zo zie je maar weer het kan in één klap gedaan zijn. Tijdens het kennismaken met de tantes waren de kinderen zich al druk aan het uitsloven voor het glas van de gezamenlijke slaapkamer.
De overdracht begon bij de babygroep, waar ongeveer 14 kleine bruine baby’tjes vredig liggen te slapen. Sommige baby’tjes zijn nog maar een aantal weken oud. Na de babygroep kwamen we aan op de peuter/kleutergroep, waar wij de komende tijd werkzaam zullen zijn. De leeftijd varieert van 1,5 tot 5 jaar. Het is een groep van ongeveer 28 kindertjes, waarvan maar 2 meisjes ( echter wel pittige tantes). * eventjes tussendoor, nu we het toch over tantes hebben. Bedankt tante Nicole voor de geweldige tip om azijn om de muggenbulten te smeren!*
Elke dag gaat volgens een vast ritme. 07:00 kinderen uit bed en allemaal onder de douche. Er zijn twee douchekoppen. Je moet je dus voorstellen dat er 28 kleine bruine peutertjes in blote billetjes op een hoopje beteuterd onder de koude douche staan. Een schattig gezicht. Beurtelings worden de tanden gepoetst en worden ze gewassen. Na het wassen worden ze afgedroogd, met vaseline ingesmeerd en aangekleed. Het is echt een levende fabriek. Na het douchen gaan de kinderen eten. Dit is een belangrijk onderdeel van de dag, omdat de meeste kinderen ondervoed zijn (geweest). Tijdens het eten zijn de kinderen erg zelfstandig. Kindjes van twee eten al zelf hun bord leeg, zonder dat er begeleiding in de buurt is. De peuters uit Nederland kunnen hier nog heel wat van leren..
Het kindje dat het meeste indruk op ons heeft gemaakt is Jimmy. Jimmy is een sterk ondervoed jongetje van ongeveer 2 jaar. Hij heeft extreem dunne beentjes en armpjes en een groot hoofd, waar een grote bult op zit. In zijn gezicht zit allemaal uitslag. Jimmy heeft een zeer slecht evenwicht, waardoor hij rondloopt als een dronken man. Hierbij valt hij geregeld en stoot zich overal aan. Jimmy lijkt geen opvoeding te hebben gekend. Hij bijt regelmatig andere kinderen en lijkt niet of nauwelijks te reageren op de begeleiding. Het is heftig om te zien dat hij zich zo vaak stoot en hier nauwelijks op reageert. Erg aandoenlijk om te zien hoe dit kwetsbare mannetje zich ‘staande’ probeert te houden in een harde en drukke groep, waarin je niet aan de beurt komt als je niet voordringt of een ander kind slaat.
En weer terug naar de orde ( chaos) van de dag… Na het eten hebben de kinderen een verplicht speelkwartier ( x acht), dus 2 uur buiten in de hitte. Gelukkig staan er bomen, waar je onder kunt schuilen. De kinderen hebben geen eigen slippertjes. In het gebouw staat een grote bak met tientallen schoentjes en slippertjes. Het is dan even passen en meten en de goede paren bij elkaar zoeken. Het is een grappig gezicht om te zien hoe een klein peutertje van twee zich staande probeert te houden op mini teelslippertjes.
Maar goed, het speeluur. De kinderen mogen spelen op een open terrein. Er staan verschillende speeltoestellen maar je ziet dat de meeste kinderen niet altijd weten wat je hiermee kan doen. Op je beurt wachten is ook hier iets wat erg lastig blijft. We zijn daarom gaan assisteren bij een aantal speeltoestellen. Eerst jij en jullie wachten eventjes in een rijtje. De kinderen in de rij hadden rood aangelopen hoofdjes van het harde huilen. Ook als je aan de beurt was om te wisselen, werd er hard gehuild. Maar geduld is een schone zaak, want aan het eind van de dag stonden een paar kindjes uit zichzelf op als het tijd was om te wisselen ( en ja, zonder huilen lukt het ook)!
Op het speelplein zie je dat veel kinderen meteen amandelen gaan verzamelen. Hierin zie je ook weer het ondervoedde terug, het verzamelen van alles wat eetbaar is. Maar zelfs zand/schelpengrint wordt ongegeneerd naar binnen geduwd.. We schrokken ons een hoedje maar de Surinaamse tantes waren er heel cool onder ( want koel lijkt ons niet het gepaste woord, aangezien het hier in de schaduw 35 graden is).
De grootste verschillen tussen de opvang in Nederland en Suriname:
- De werknemers corrigeren de kinderen door hard tegen te schreeuwen. Dit was eerst wel een beetje schrikken, omdat we dit zelf niet gewend zijn. Daarnaast zagen wij bange blikken in de ogen van de kinderen op deze momenten. Dit is echter ingeslepen in de cultuur en op deze manier worden de kinderen begrensd.
- Kinderen hebben geen eigen speelgoed of knuffels en weten niet hoe ze met speelmateriaal om moeten gaan. Wel is er een mooie speelhoek aangelegd in het gebouw waar de kinderen spelbegeleiding krijgen. De speltherapeut vertelde ons dat ze graag met groepjes kinderen hier zou willen spelen, maar dat hier niet altijd tijd en plaats voor is. Aankomende week zullen wij dus met groepjes kinderen in de speelkamer gaan spelen.
- Er is te weinig mankracht, waardoor het moeilijk is om positief gedrag te belonen. Zo moesten de kinderen bijvoorbeeld in bed blijven liggen in de ochtend, maar alle kinderen waar druk rond aan het rennen en elkaar aan het vervelen. Er was een jongetje dat wel netjes op zijn bed lag. We besloten naar dit jongetje toe te lopen en een handklapspelletje te gaan doen met hem. Dit trok de aandacht van de kinderen. Toen ze zich rondom het bed van het jongetje verzamelden, zeiden we dat ook zij een spelletje mochten doen als zij rustig op bed zouden gaan liggen. Binnen no time was ons doel bereikt en lagen er meerdere kindjes op bed.
- Het is voor ons onbegrijpelijk om te zien dat kinderen vooral tijdens de lange overgangsmomenten ( van buiten spelen naar binnen en van eten naar slapen) niks hebben/krijgen om zich mee te vermaken. Na het middageten worden ze bijvoorbeeld buiten op de tegels in een afgeschermde ruimte gezet, omdat ze ‘even’ moeten wachten tot de vloer van de eetkamer gedweild is. Buiten is echter niets te doen: geen speeltoestellen, speelgoed enz. Alleen elkaar, dus dit maakt de verleiding groot om elkaar te gaan vervelen. We hebben toen voorgesteld om een boekje voor te lezen, zodat ze rustiger in slaap zouden vallen. Na het moment buiten worden ze binnen op de tegels gelegd, waar ze nadat ze in slaap zijn gevallen in bed worden gelegd. Het lijkt heel zielig, maar omdat het zo heet is lijkt het me best lekker om op de koude tegels te liggen. Dit verloopt echter rommelig, omdat de kinderen erg druk zijn. Voor ons was het duidelijk te zien dat de kinderen het niet kennen dat er een boekje voor wordt gelezen. Blijven zitten en luisteren is ERG moeilijk in al hun enthousiasme voor het boekje. Om ons uiteindelijke doel te bereiken, dus dat de kinderen rustig gaan slapen, gaan we dit nog met ze oefenen.
De eerste dag waren we helemaal overrompeld, door alle nieuwe indrukken en heftige verschillen tussen Nederland en Suriname. Maar na een nachtje te hebben geslapen en te hebben gepraat met de speltherapeut en de directrice, kijk je er toch anders tegenaan. Het is nu eenmaal zo dat het lotjeshuis met heel erg weinig geld draaiende moet worden gehouden en met ongeveer 28 kinderen en 14 baby’s is dat een hele klus. Op 28 kinderen staat twee man begeleiding. Er is dus bijna geen tijd om leuke dingen met de kinderen te doen. Er werd vanuit de begeleiding zonder woorden veel van ons verwacht, we pakten dit snel op maar uiteindelijk heeft ons dit erg veel energie gekost.
Samengevat hebben we twee hele drukke dagen achter de boeg en zijn we blij dat we even een paar dagen vrij hebben om bij te komen. Maar we zijn het er beiden over eens dat we veel hebben geleerd en nog veel meer zullen gaan leren de komende weken. Zo hebben we veel dingen gezien die verbeterd kunnen worden, maar denken we er ook veel over Deze situatie laat ons veel nadenken over alle factoren die meespelen bij de opvoeding van deze kinderen. We zijn ons sterker bewust van het feit dat het hier niet altijd kan zoals het in Nederland gaat en dat we in onze werkwijze en omgang met de werknemers veel rekening moeten houden met de cultuur hier. Wij kijken natuurlijk vanuit het kader wat we in Nederland hebben verkregen en wat we daar hebben geleerd. We worden ons er bewust van dat dit kader (hier) niet altijd passend is/hoeft te zijn. Zoals de zelfstandigheid die we hier bij de kinderen zien.
We zijn inmiddels ook al in de stad geweest. Heel mooi en indrukwekkend, het kleine deel wat we nu hebben gezien.
Dag luitjes en tot snel
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
-
29 Juni 2012 - 18:43
Bram Droomers:
Super en indrukwekkend om te lezen wat jullie daar allemaal doen en meemaken! Ik blijf jullie updates lezen! Good luck and keep strong! X -
30 Juni 2012 - 05:09
Nicole:
Geweldig verhaal!! Zo leuk om te lezen hoe jullie het hebben daar.
Vond het ook zo gezellig op skype Marieke. Ben blij dat de azijn helpt en als het erg jeukt.......een kruisje met je nagel in het midden maken voordat je de azijn erop doet.
Ik lijk Klazien uit Balk wel!!!! Hahahahaha.
Dikke kussssssssssssss -
30 Juni 2012 - 07:31
Wiesje:
Hoi Marieke en Aimee,
Ik heb net jullie stukje gelezen en moest meteen de zakdoeken erbij pakken. Wat een verschil met hoe de kinderen de meeste kinderen hier in Nederland het hebben.Het lijkt mij heel mooi maar ook wel heel pittig om dat allemaal aan te zien. Zo te horen doen jullie het erg goed daar en ik denk dat als jullie een beetje gewend zijn aan de mensen de kinderen en de cultuur dat ze jullie straks niet graag weer weg zien gaan. Ik vind het heel leuk om jullie verhalen en foto"s te volgen dus blijf schrijven!! Ik las dat je ook al kan skypen dus dat ga ik ook snel proberen maar dan moet ik natuurlijk mijn hulptroepen weer inschakelen om dat voor elkaar te krijgen. Hebben de kinderen de knuffels van oma al gekregen?
Ik ga zo bij oma taart eten want die is vandaag jarig.
Heel veel liefs en kussen van Wiesje -
30 Juni 2012 - 09:23
Vera:
Haa Aimee en Marieke,
De pedagogen zijn al aan de slag gegaan! Super om te lezen! :D
Wel lastig inderdaad dat je zoveel verbeterpunten ziet, maar je er neit altijd veel aan kunt doen..
Jullie zijn in ieder geval al goed bezig volgens mij! :D
Geniet van de kinders :) Liefss, Vera -
30 Juni 2012 - 11:09
Tanja:
Fantastisch om te lezen Marieke, ik heb nu vakantie dus ik hou jullie in de gaten. Heb woensdag heerlijk met je moeder gekanoot (lijkt wel surinaams;).Groetjes ook van Luuk . -
30 Juni 2012 - 16:20
Sandra:
Hoi Marieke en Aimee,
Weer een mooi verhaal om te lezen! Begrijpelijk dat jullie eventjes moesten slikken bij het zien van deze 'andere' wereld. Maar bedenk dat alle kleine beetjes helpen. En het verbeteren van de situatie zit hem vaak in hele kleine dingen die de lokale bevolking/het personeel van jullie kan overnemen.
Ik blijf jullie volgen en weer heel erg veel succes!
Liefs Sandra
-
01 Juli 2012 - 11:03
Annie Borema:
blij,dat ik je gevonden heb)dank zij nicole).
ik heb jullie belevenissen geboeid zitten lezen en gedacht:je bent met hart en ziel daar!!!!
zie uit naar vervolgverhalen,lieve groet en:wakka boeng!!!!
annie boerema. -
01 Juli 2012 - 19:37
Loede:
Hee miek en aimee!
Erg indrukwekkend waarmee jullie daar te maken hebben, maar ik denk dat jullie veel gaan veranderen. Doe al die lieve kleine poeperts een dikke pakkert van mij, ahah nog heel veel plezier daar!!
Dikke kus Loeder -
02 Juli 2012 - 12:28
Elly Verheijen.:
Leuk om weer iets te horen.
Jullie merken nu ook hoe bepalend een cultuur in de opvoeding is.
Daarbij gaat het niet over goed of slecht.,waarbij jullie als voorbeeld de stenen vloer gaven.Geweldig dat jullie dit nu ervaren.
In Nederland staatde krant vol van het europees voetbal dat gewonnen is door Spanje.
Andre Kuiper is ook weer geland op aarde.
Groetjes ,zorg goed voor jezelf en tot de volgende keer.
Liefs Elly. -
03 Juli 2012 - 11:10
Metten:
Nu al weer mooie verhalen! Zo te lezen kunnen jullie je daar de komende tijd goed vermaken met die kids!
succes daar, maar natuurlijk ook veel plezier!
xx
Metten -
04 Juli 2012 - 14:11
Boerema Annie.:
lieve marieke en aimee.
heb je verhaal gelezen het is niet makkelijk daar maar ik weet zeker,dat jullie het klaren.ik wens jullie heel veel sterkte ik ben erg trots op jullie.probeer je hoofd erbij te houden dan komt alles wel goed!ik ben reuze trots op jullie!!!!!voor beiden liefs en een dikke KUSSSSSSSS,OMA!!!!!!!.ook van mij(tante lel) veel liefs ik heb genoten van je verhaal!!!! -
04 Juli 2012 - 15:03
Joyce:
Hey Aimee&marieke,
Het klinkt heel erg leerzaam, maar ook erg zwaar, heb ook ervaringen met zo'n grote drukke groep en daar zijn jullie nu behoorlijk wat tijd mee bezig in een vreemd land en warme temperatuur, dikke complimenten!
Blijf genieten en onderneem veel leuke dingen.
Liefs Joyce
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
