reisverslag 6

Bezoekje familie Dundas
Na al het mail contact op en neer werd het tijd om de familie van onze grote vriend Frank te ontmoeten. Het was een stukje rijden wat we prima op de fiets konden afleggen. En wonder boven wonder hebben we de weg in één keer gevonden.
Het was erg gezellig. We hebben de hele familie Dundas ontmoet. In Suriname is de familieband erg belangrijk. Je ziet hier in Suriname veel dat familie bij elkaar in de buurt woont om op elkaar te passen en elkaar te helpen. De gastvrijheid was erg hoog. Zo werden we gelijk meegevraagd op familieweekend. Di t had ons erg leuk geleken maar helaas was er niet meer genoeg plek.
Oma Dundas leeft ook nog, ze is 97 jaar. Ze woont op de bovenverdieping en houdt vanaf daar iedereen goed in de gaten. We hebben hier meerdere mensen leren kennen waarvan de overgrootoma nog leeft. Dit land straalt echt rust uit, dus we kunnen ons goed voorstellen dat je hier heerlijk oud kunt worden.

Matapica
We hadden grote verhalen gehoord over de zeeschilpadden hier in SU. Galibi de populairste plek om zeeschilpadden te spotten maar omdat we tegen het eind van het seizoen aanzitten werd ons aangeraden om naar Matapica te gaan. Hier was de spotkans het grootst dus pakte we onze spullen en gingen met de vier leukste meiden (Maartje, Lara, Marieke en Aimée) van Paramaribo en 2 gidsen naar Matapica. Het was een ééndaagse trip omdat Maartje daar liever niet wilde overnachten (waar we haar, vandaag de dag, nog steeds dankbaar voor zijn. Later volgt uitleg.)
We vertrokken ’s middags om 16.00 uur met de bus. Lachend om onze brakke en slaapdronken hoofden waren we de Engelse en Surinaamse liedjes aan het vertalen/zingen in het Nederlands. Het was een vertrouwd sfeertje omdat de touroperators ondertussen vrienden van ons zijn geworden. We gaan regelmatig met ze uit en zien ze vaak bij het zwembad. De dag van tevoren waren we nog met de tourbus uit geweest en werden we na het stappen keurig thuis afgezet.
In het gezellige stapsfeertje gingen we door, op weg naar Matapica. We hebben de Surinamerivier overgestoken met een echte boot(later volgt waarom dit een echte boot was). Hierna kwamen we aan op een oude plantage die ons verdacht bekend voorkwam. We herkende het plaatsje van onze dolfijnentour, toen waren we hier ook geweest. Vanaf dit plaatsje pakten we een boot-JE, waar 7 personen plus onze eigendommen in werden gepropt. Je moet je voorstellen dat je hooguit 25 cm boven het water drijft in een gammel bootje en om je heen zwemmen krokodillen. God wat was die andere boot luxe, daar liep tenminste geen water in. De rit was echt adembenemend. Er kwam weer een efteling-feeling naar boven drijven maar dit keer was het de fatamorgana, alleen dan met echte krokodillen. Je vaart door smalle stukjes en af en toe moet de motor even opgetild worden omdat we over een boomstam moeten. Lara dacht ook nog zwarte aapjes te zien. Nadat de gids haar een aantal keer had gevraagd of ze zeker wist dat het geen termietennest was ( daar zitten de bomen vol mee), werd met veel moeite ( 5x steken) de boot omgedraaid. En ja hoor, het was een termietennest. We kwamen niet meer bij. Jaja, zo heeft onze aardrijkskunde lerares af en toe haar momentjes. Goed, na een half uurtje varen kwamen we bij een soort steile stijger aan. Ik ( Marieke) zat voorin het bootje en zag de steiger langzaamaan tegemoet komen. Ons werd verteld dat we rustig moesten blijven zitten en dat we over de steiger zouden schuiven. Ik begon te lachen en vond het een goede grap. Tot we uiteindelijk met een enorme knal de steiger opschoven. Volgens mij hebben jullie ons in NL horen gillen, kan niet anders. Goed, de boot was nog niet aan de overkant dus we moesten gaan duwen. De steiger werd met emmers water glad gemaakt. Lara ging wel even een leuke foto maken van ons terwijl we de boot duwden ( er niet bij nadenkend dat de steiger glad was gemaakt). Dus mevrouw gleed met haar slippers in de snowboard houding naar beneden ( met het fototoestel op ons gericht en ‘ooooooooh’ roepend). We moesten zo hard lachen dat we er niet bij nadachten haar te helpen. Dus de gids rent naar boven en pakt haar bij haar arm ( Lara was inmiddels alweer 5 meter verder geschoven). Haha, wat een kind! Het eerstkomende halfuur werden er in de boot imitaties gedaan van het stemmetje van Lara terwijl ze naar beneden gleed. Even waren we weer puberale giebelende meisjes, oj oj die buikspieren.
Goed, na ongeveer drie kwartier varen in het moerasgebied werd ons zicht veranderd in een wit strand met palmbomen en een paar houten huisjes. We renden sierlijk het strandje op en gingen daar rondrennen in het water. De zon ging net onder dus dat maakte het allemaal nog wat romantischer. Er werd door de mannen een houten picknicktafel het strand opgesleept en daar gingen we Rotti eten. Na het eten gingen we ons voorbereiden op de ‘trektocht’ richting de zeeschildpadden. We moesten lange kleding aan, vanwege de muggen. Nou, en dat hebben we geweten. Alsof ze het hadden afgesproken met elkaar, zaten er binnen minder dan een minuut duizenden muggen om ons heen. Hoofd, armen, benen, buik, rug, kont, ze zaten OVERAL! We werden gek. Het enige wat je kon doen was als een achterlijke rondspringen en met je armen en benen zwaaien in de hoop dat je ze afschrikt. O wat waren we blij dat we dankzij Maartje hier niet hoefden te overnachten. We krijgen alweer jeuk als we dit schrijven dus we gaan snel verder.
De trektocht. Het was een helse tocht ( verglijkbaar met kruistocht in spijkerbroek). Als echte nomaden liepen we over het strand ( van 3 meter breed, het grenst aan het oerwoud). Om het allemaal nog gemakkelijker te maken werd het vloed. Maar al met al was het wel lachen met iedereen zo samen. We hadden ook een leuke gids die ( letterlijk) voor ons uitliep op het strand. Hij heeft de hele tocht misschien 4 woorden gezegd (zoals ‘Stop, blijf daar, wacht’). Als we even moe waren ( na een uur lopen door het mulle zand) liep meneer gewoon door. Later haalden we hem dan in als hij pauze ging nemen om z’n sigaret te roken. Na 2,5 uur lopen ( we konden niet meer) had de schildpaddenman eindelijk een spoor gevonden van een schildpad. De schildpad was momenteel een gat aan het graven om haar eieren in te leggen. We mochten nog niet naar de schildpad toe omdat ze anders zou schrikken. Uiteindelijk ging de schildpad eieren leggen. Nu mochten we wel gaan kijken. Als een schilpad eieren legt zit ze namelijk in een soort trance. De schildpad produceert een soort slijm dat ze over haar ogen heeft waardoor ze minder goed ziet en zich volledig kan focussen op de bevalling. Een schildpad legt tussen de 80 en 100 eieren en er overleeft er uiteindelijk 1 op 1000. Ongelooflijk. Maar goed, we hebben dus gelukkig wel een Surinaamse bevalling meegemaakt. Na de bevalling hebben we weer het hele stuk terug gelopen ( het was inmiddels nacht). Na 2,5 uur lopen kwamen we eindelijk aan bij het bootje dat ons over het moeras weer terug bracht. Tijdens de rit terug in het bootje zagen we allemaal rode ogen in het water, de kaaimannen. Voordat we het doorhadden had de bootsman een kaaiman te pakken. Nadat met tape zijn bek dicht werd gemaakt kreeg ik ( Marieke) de kaaiman zo in mijn hand geduwd. Ik bleef er eerst cool onder, totdat hij ging bewegen. Ik had er even niet bij nagedacht dat hij dit nog wel kon. En voordat we het wisten liet ik de kaaiman in het bootje vallen, OEPS! Maartje en Aimee zaten een rij voor ons en schoten vooruit/omhoog waardoor het bootje akelig begon te wankelen. De gids riep luid dat we rustig moesten blijven zitten. ( Ja vriend, hoe doe je dat met een kaaiman ergens tussen je tenen?) Goed, gelukkig was de kaaiman snel gevangen en konden we verder varen. Na het foto momentje aan wal hebben we hem weer ontdaan van de tape en hem teruggelegd in het water.

Tijdens de busrit hebben we geslapen en toen we aankwamen was het inmiddels 06:30 uur ( net een stapavondje alleen nu waren we echt HELEMAAL KAPOT). Maar al met al was het een enorme ervaring! Mocht je ooit de kans hebben om een reuze zeeschildpad te spotten, doen! Op de weg naar huis waren er tot onze grote verbazing veel mensen druk bezig op straat. De grote markt werd opgebouwd. Om 3:00 uur komen de mensen uit de binnenlanden aan in Paramaribo waarna ze hun over bepakte auto’s met groentes en fruit moeten uitladen en hun kraampjes alvast klaarzetten voor de volgende marktdag.

White beach
In Suriname is het niet vanzelfsprekend dat je overal kunt zwemmen. Er zijn een aantal plekken waar het veilig is om te zwemmen. Op deze plaatsen is een deel van de Surinamerivier afgezet met netten zodat er geen piranha’s in de buurt komen. Een van de populairdere plekken is white beach. Zoals de naam het al zegt is het een wit strand ( met palmbomen) en staan er overal hutjes waar je, je hangmat in kunt hangen en het eten dat je hebt meegebracht op kunt eten. Er zijn echter wel een aantal regels, waar we erg om hebben gelachen toen we net aankwamen.
We kregen gelijk bij de ingang een briefje waar het volgende op vermeld stond:
‘Geachte gast, wij zijn vereerd dat uw ons recreatiegebied hebt gekozen om te bezoeken. Wij moeten er u wel op attenderen dat er een … heerst. Dit is een beestje uit een boom in het zand dat mogelijk kan zorgen voor jeuk en huiduitslag. Wij moeten u mededelen dat u zich niet met ontblote lichaamsdelen op het zand mag begeven en het wordt afgeraden om uw op schaduwrijke plekken te bevinden. Hiernaast mag u niet eten/ drinken op het strand. We wensen u een fijn verblijf op white beach.’
Na dit blaadje dachten we dat we net zo goed konden omdraaien. We besloten om aan de strandwacht te vragen wat nou precies de bedoeling was. Deze legde ons heel helder uit ‘Het is hier wel, maar hier niet’. Na dit een aantal keer herhaald te hebben kwamen we niet meer bij van het lachen. Uiteindelijk besloten we dus maar onze handdoeken uit te stallen en te gaan liggen op het mooie witte zand. Er werd niks van gezegd, dus waar al deze drukte om was? God zal het weten.
Na een aantal mooie zonuren werd Lara opnieuw aangesproken door de strandwacht.
Strandwacht: ‘mevrouw, ik heb een melding gekregen dat u hier niet meer mag liggen.’
Lara: ‘O. Dus ik moet nu m’n spullen pakken en ergens anders gaan liggen?’
Strandwacht: ‘Nee. U mag niet meer liggen maar als u zo blijft zitten is het goed.’
Dit is een duidelijk voorbeeld van de communicatie/logica van de Surinamer. Het verschil tussen liggen en zitten is hier duidelijk aanwezig, een niveau dat wij als Europeanen nog niet hebben bereikt.

De stadsbus
Het ritje met de stadsbus is ook de moeite waard om te beschrijven. En dan klagen wij in Nederland over de dienstregelingen… Alles gaat hier op z’n gemak, no spang(maak je niet druk)! Als een bus vol zit, dan gaat hij rijden. En vol betekent niet dat elke stoel bezet is, nee hoor er kunnen toch ook mensen op de grond zitten? Dus zo gingen we hutje mutje met de bus propvol een rit van 1,5 uur naar Zanderij maken, waar ook een creek was om te zwemmen. De bus rijdt met de deur open en naast de buschauffeur zaten drie mannen gepropt, waarvan er 1tje continu in slaap viel en met zijn hoofd op de schouder van de chauffeur terecht kwam. Hierdoor zwierde de bus af en toe heen en weer.
Er zijn geen bushaltes dus naast de weg staan regelmatig mensen met hun armen wapperend, omdat ze mee willen. Ook zijn er geen stopknopjes. Als je eruit moet dan moet je met een harde stem roepen: stoppen! Na een tijdje stapten er twee tienerjongetjes in de bus. Ze keken me lange tijd aan. De ene maakt zijn broertje wijs dat blanke mensen 12 tenen hebben. Ik heb me kapot gelachen. Maar goed al met al kost een ritje ( van 1,5 uur) 50 cent. Dus, de moeite waard! Ook reed de bus langs oude plantages. Echt gaaf om te zien, precies als in de GS boeken. Het lijkt alsof er niets veranderd is.

Eten
Wat eten we hier zoal? Het is hier super goedkoop om uit eten te gaan, dus dit doen we regelmatig. De hoofdmaaltijd is hier rijst. Bami en Nasi wordt veel gegeten en ook Roti is populair. Ons favoriete drankje is Markoesa ( van de Markoesa vrucht) en verder wordt hier door de lokale bevolking veel Parbo bier gedronken. Maar wij houden bier lekker voor de carnaval! Borgoe, rum, wordt ook veel genuttigd. In combinatie met cola is het nog best te doen.
Tot slot eten we regelmatig een bakabana met pindasambal, loempia’s en pompelmoes, een grote rode vrucht die lijkt op een mega grapefruit. Ook een lekker tussendoortje is bananenchips, ach wat zullen we slank worden. Al het eten is hier pittiger dan in Nederland. Als men in een restaurant vraagt of je het eten pittig wilt, kun je beter ‘nee’ zeggen wil je, je tong niet verliezen. Het eten is namelijk altijd wel pittig. Verder wordt eten altijd gedeeld met mensen die je tegenkomt of met wie je op pad bent. Je neemt dus altijd ietsje meer mee.

Dingen die we hier dagelijks gebruiken:
- tropical bush ( muggenspul, serieus gebruik nooit deet ofzo uit Nederland. De muggen lachen je uit!)
- mr. Cool ( anders kun je niet slapen)
- ons elektrische tennisracket om elke ochtend en avond als een idioot door het huisje rennend alle muggen te verbranden.
- elke ochtend een boterham met pindakaas terugdenkend aan ons ‘warme’ landje
- 4 pannen kokend water ( 3 voor de was en 1 voor de afwas)
- notenspul, Krappa olie, voor egale en gladde benen. Wat ook helpt tegen muskieten bulten. En het werkt echt!!!
- vitamine B1, omdat men zegt dat als je het 2/3 weken slikt je bloed minder lekker is voor de muggen. ( laten we het hopen).
- de taxi die ons overal heenbrengt
- de wekker, want uitslapers dat zijn we hier wel

Tot slot even een eerbetoon aan de vader van Marieke: hij heeft afgelopen week een Geschiedenis lesje via de skype gegeven aan een jongen hier in Suriname! Super lief! En het heeft duidelijk gewerkt!! Fabian straalde na zijn geschiedenisles van deze intelligente Nederlandse leraar! Tof voor ons om te zien. Bedankt pap!

Hugs and kisses!!